فرزندان افغانستان پیش از آنکه سلاح به دست گرفته در هیئت تروریست وارد میدان نبرد علیه کشور شان شوند در میدان دیگری شستشوی فکری می‌شوند، میدانی که به آنها قرائت ناسالم و وحشتناک از دین را می‌آموزد. عرصه‌یی که هنوز هم دهشت‌افگنان و افراطیون در آن یکه‌تازی می‌کنند.
سربازان اردوی ملی سال‌هاست در عرصهٔ جنگ سرد قهرمانانه جنگیده اند و از میهن شان دفاع کرده اند؛ اما حضور فرهنگیان، روشنفکران و اهل دانش در عرصهٔ جنگ فکری علیه دشمن کم‌رنگ و توام باناکامی بوده است.
فرزندان افغانستان هنوز هم در رکاب تروریستان می‌روند چرا؟ چون ما نتوانسته ایم مکاتب فعال و قدرتمند در مناطق شان بسازیم. فرزندان افغانستان هر روز مرگ می‌آفرینند و کشتن را، سوختن را و ویران کردن را ستایش می‌کنند چون ما نتوانسته ایم زیبایی زندگی و ساختن و شکفتن را به آنها نشان دهیم.
اعضای جامعهٔ مدنی ما مسئولیت دارند بجای صف بندی علیه همدیگر و ترویج نفرت وارد این میدان شوند. در دهات سنگرهای فکری و فرهنگی ما خالیست. تا درین میدان شکست نخورده‌ایم. این سنگرها را پر کنیم. در دهات دوردست مکتب بسازیم، کیفیت مکاتب را بالا ببریم و مردم را تشویق به مکتب رفتن کنیم.
فراموش نکنیم که بزرگ‌ترین مشکل ما این است که ما هنوز یکی از بی سوادترین ملت‌های دنیا هستیم و همین ریشهٔ جنگ، فساد، تعصب و تبعیض است، بزرگ‌ترین مبارزه این است که بیسوادی را محو کنیم.