این مقاله به تاریخ 25.02.2017 در صفحه انترنتی سپوتنیک (Sputnik) به زبان آلمانی به نشر رسیده است. این مقاله ارزش خواندن را دارد، اما بنابر جنگ مطبوعاتی که در حال حاضر بین آلمان و روسیه جریان دارد، خواننده باید با احتیاط با این گزارش برخورد کند.
آیا افغانستان یک کشور امن است؟ پاسخ به این پرسش ساده است: نه؛ تنها در سال گذشته چندین هزار کشته و حملات نظامی بی شماری ثبت شده است. اما وزارت داخله آلمان حاضر نیست که این واقعیت را بپذیرد – و این دلایل استراتیژیک دارد. چندی پیش شعار حکومت آلمان چنین بود: "ما مشکل مهاجران را حل می کنیم". حالا این شعار چنین تغیر کرده است: "دیگران باید این مشکل را برای ما حل کنند".
از پایان سال 2016 به اینسو برای سومین بار مهاجران رد شده¬ی افغان از آلمان اخراج و به افغانستان فرستاده شده اند. بنابر استدلال وزارت داخله¬ی آلمان افغانستان "کشور امن" است. حکومت آلمان افغانستان را به مناطق "امن" و "ناامن" تقسیم می¬کند. وزیر داخله ی آلمان توماس دیمیزیر(Thomas de Maizière) چند ماه قبل گفته بود: "نمی¬خواهم که در مرحله کنونی از این مناطق نام بگیرم. جامعه¬ی جهانی نقشه هایی دارد که مناطق مختلف با رنگ های زرد، سرخ و سبز نشانی شده اند. در تمام مناطقی که مشکلات امنیتی کمتر مشاهده شده اند، این مناطق برای من در سطح قابل قبول امن می¬باشند."
اما این طرز دید وزیر داخله¬ی آلمان طرفداران زیادی ندارد. کلیسا ها، اتحادیه های اجتماعی، برخی ازایالت ها و احزاب اوپوزیسیون در پارلمان ارزیابی وزیر داخله آلمان را شدیدا ً مورد انتقاد قرار می¬دهند. تقسیم افغانستان به مناطق "امن" و "نا امن" درست نیست. اگر قرار باشد که افغانستان را به دو بخش تقسیم کنیم، پس باید از یک بخشی صحبت کرد که امکان تلف شدن در آنجا صد در صد است و یک بخشی که چانس این وجود دارد که انسان جان به سلامت ببرد. آقای ولفگنگ گیرکه (Wolfgang Gehrcke) نماینده حزب چپ ها در پارلمان آلمان نیز به همین باور است:
"آنچه در این جا مطرح می¬شود، چیزی بیشتر از یک ترفند نیست. آنها می¬خواهند که مهاجران افغان را از آلمان اخراج کنند و چون این کار تنها زمانی امکان دارد که مشکلات حقوقی وجود نداشته باشد. بنابر این، افغانستان را "کشور امن" معرفی کرده به مناطق "امن" و "نا امن" تقسیم می¬کنند."
وزیر داخله ی ایالت شلسویگ اولشتاین (Schleswig-Holstein) آلمان نیز تایید کرد که در حال حاضر هیچ منطقه¬ی در افغانستان وجود ندارد که امن و آماده¬ی پذیریش آبرومندانه¬ ی مهاجران باشد. در افغانستان جنگ خونین جریان دارد و خود ماموران آلمانی جرأت ندارند که بدون واسکت¬های ضد گلوله در این کشور بروند. از سوی دیگر باید یاد آور شد که وضع امنیتی در افغانستان در چند سال اخیر به مراتب خرابتر شده است. بنابر گزارش سازمان ملل متحد، سال 2016 خونین ترین سال تا به حال بوده است. براساس گزارش این سازمان در سال گذشته شمار قربانیان در حدود 11400 نفر بوده که بیشتر شان افراد ملکی و 30 در صد آنها کودکان بوده اند. در ضمن نیروهای پلیس و اردو 6800 نفر قربانی داده اند و شمار زخمیان دو برابر آن بوده است.
آقای میرکو گوینتر (Mirco Günther) رییس دفتر بنیاد فریدریش ایبرت در کابل به طور واضح در این رابطه می¬گوید: "با در نظر داشت حملاتی که در همین اواخر بالای دادگاه عالی در کابل و کارمندان کمیته ی بین المللی صلیب سرخ صورت گرفت، می¬خواهم اوضاع امنیتی را مشکل و متشنج بخوانم. اما این حالت نباید تعجب برانگیز باشد، چون در افغانستان از 40 سال به این سو جنگ داخلی جریان دارد."
چند دهه بحران امنیتی، مهاجرت های پی در پی به همراه داشته است. افغانستان دو برابر آلمان مساحت دارد. اما شمار باشندگان افغانستان به مراتب کمتر است. در یک گزارش تازه ی سازمان ملل متحد آمده است که در پنج منطقه از هشت منطقه در افغانستان شمار قربانیان غیر نظامی بیشتر گردیده است. کابل نیز جز این مناطق می باشد. آیا می توان چنین نتیجه گیری کرد که در سه ناحیه ی دیگر افغانستان شمار قربانیان به مراتب کمتر بوده است؟ پاسخ آقای میرکو گوینتر به این پرسش منفی است: "بدون شک مناطق کوچکی وجود دارد که شمار قربانیان در آنجا بالا نیست. اما این مناطق، مناطقی هستند که در آنجا شمار باشندگان بسیار کم است. در کل برای شخص من مشکل است تا افغانستان را به مناطق "امن" و "ناامن" تقسیم کنم. حتی وزارت داخله آلمان در گزارش ماه دسامبر به نقل از سازمان ملل متحد خاطر نشان کرده است که تفاوت گذاشتن بین مناطق "امن" و "ناامن" در رابطه با نیازمندی امنیتی و حفاظتی مهاجران، اشتباه است."
اما این تفاوت را وزارت داخله که تحت رهبری حزب دمکرات مسیحی آلمان قرار دارد، قایل می شود. ولی در داخل حکومت آلمان با نزدیک شدن انتخابات دعوا روی این موضوع بیشتر می گردد. یک بخشی از ایالت های آلمان تصمیم گرقته است تا افغانها را در حال حاضر اخراج نکند. در ضمن در صفحه ی انترنتی وزارت خارجه ی آلمان که تحت رهبری حزب سوسیال دمکرات قرار دارد، چنین آمده است: "از سفر به افغانستان جداً هشدار داده می شود. شخصی که با آن هم به افغانستان سفر می کند باید بداند که در آنجا گروه های دهشت افگن و تبهکار فعالیت دارند. بودوباش در اکثر مناطق این کشور پر خطر است. با اقامت بیشتر در افغانستان میزان خطرات نیز افزایش می یابد."
آیا توماس دومیزیر (Thomas de Maizière)، وزیر داخله آلمان بین امنیت شهروندان آلمانی و یک مهاجر فرق می گذارد؟ آیا زندگی آن یکی بیشتر ارزش دارد نسبت به زندگی این دیگر؟ به باور ولفگنگ گیرکه (Wolfgang Gehrcke) برخورد متفاوت وزارت خارجه آلمان در رابطه با اوضاع امنیتی در افغانستان دلایل مشخص دارد: "بدون شک که سوسیال دمکرات ها می خواهند حکومتی را که تحت رهبری حزب دمکرات مسیحی قرار دارد و شخص صدراعظم را نیش بزنند. اما جدا از آن باید یک نکته را فراموش نکرد و آن اینکه: از یک سو داد می زنند که "ما مشکل مهاجرت به آلمان را حل می کنیم" ولی در عین حال از سه ماه به این سو کوشش می شود تا از آمدن مهاجران از افریقای شمالی به آلمان جلوگیری کنند و همچنان تلاش می کنند که مهاجرانی را که به اینجا آمده اند دوباره برگردانند. به همین دلیل است که کشور لیبیا، جایی که قتل و کشتار حاکم است به حیث یک "کشور امن" معرفی می شود، به همین شکل افغانستان."
اما وزیر داخله ی آلمان و آقای اندریاس شویر (Andreas Scheuer)، جنرال سکرتر حزب سوسیال مسیحی آلمان از این سیاست دفاع می کنند. اندریاس شویر در مصاحبه ای در این رابطه گفته بود که باید این امکان وجود داشته باشد تا هر مهاجری که در آلمان از سوی محاکم براساس قانون رد شده است، دوباره به کشورش برگشتانده شود. اما موضوعی که دایماً و عمداً مطرح نمی شود این است که شمار افغانان مهاجری که داوطلبانه به افغانستان بر می گردند به مراتب بیشتر است نسبت به آنانیکه از سوی حکومت آلمان برگشتانده می شوند. آقای میرکو گوینتر (Mirco Günther) رییس دفتر بنیاد فریدریش ایبرت در کابل ارقام مشخص مطرح می کند:
"هرگاه ارقام سال 2016 را مد نظر داشته باشیم، دیده می شود که در سال گذشته در حدود 3300 مهاجر افغان داوطلبانه به افغانستان بر گشته اند. در مقابل حکومت آلمان 60 تا 80 تن از مهاجران افغان را اخراج کرده است. در کل باید فراموش نکنیم که اوضاع در افغانستان بی حد وخیم است. در عین حال باید یاد آور شد که مهاجران افغان تنها در آلمان و اروپا نیستند. میلیون ها افغان در کشور های همسایه ی افغانستان در پاکستان و ایران هستند."
در مقابل بنابر گزارش سازمان دفاع از پناهجویان (Pro Asyl) در حدود 31 هزار افغان در سال 2015 در آلمان درخواست پناهندگی داده اند.
به هرحال، مهاجرت از افغانستان به دلیل وضع وخیم امنیتی ادامه خواهد داشت. در عین حال، افغانستان از جمله ی 15 کشور دنیاست که دارای کمترین رشد اقتصادی می باشد. آقای ولفگنگ گیرکه (Wolfgang Gehrcke) از حزب چپ¬های آلمان رشد اقتصادی افغانستان را برای بیرون رفت از بحران ضروری می خواند: "باید به نظام اقتصادی سرمایه داری در افغانستان تا اندازه ی اجازه داده شود تا یک مقدار تحرکی اقتصادی در این کشور پدیدار گردد. با بهتر شدن وضع اقتصادی در افغانستان می توان نظام قرون وسطی ای آن کشور را نیز تغییر داد. افغانستان نیاز به صنعت و پیوند اقتصادی با همسایه هایش دارد. سازمان همکاری های شانگهای که روسیه و چین نیز عضویت آن را دارند، بهترین جایی است که می توان در آنجا در رابطه با پایان جنگ و یا آتش بس مذاکره کرد."
در حال حاضر آلمان دومین کمک کننده ی مالی افغانستان می باشد. آلمان در بخش نظامی نیز در چهارچوب ناتو فعالیت چشم گیر دارد. در سال 2015 ماموریت ناتو تحت عنوان "تعلیمات، کمک، مشورت" ( Resolute Support ) برای آموزش و حمایت نیروهای امنیتی افغانستان آغاز گردید. این ماموریت جانشین ماموریت نیروهای آیساف شد. در حدود 850 سربازآلمانی در این ماموریت شرکت دارند. آقای میرکو گوینتر (Mirco Günther) به این باور است که در رابطه با افغانستان باید از صبر کار گرفته شود: "از 15 سال به این سو است که آلمان و جامعه ی جهانی افغانستان را کمک می کنند و به همین شکل بنیاد فریدریش ایبرت از سال 2002 به این سو. اما این 15 سال در مقایسه با 40 سال جنگ داخلی و اوضاع بغرنج در آنجا مدت زمان بسیار طولانی نیست. آرزو دارم که ما در آینده نیز صبر خود را ار دست ندهیم."
طالبان در حال حاضر برای کسب نفوذ بیشتر در کشور می جنگند. آنها حداقل در این اواخر موفق نشده اند تا پیروزی های بزرگتری بدست بیاورند ویا اینکه مراکز ولایات را به تصرف خود در آورند. تنها مرکز شهر قندز برای مدت کوتاهی به دست طالبان افتاد، ولی آنها قادر به کنترول دراز مدت آن شهر نبودند. ملیشه های بنیادگرا در سال های 80 میلادی در جنگ علیه اتحاد جماهیر شوروی توسط ایالات متحده امریکا مسلح گردیدند. حالا همان سلاح ها در مقابل مردم افغانستان و نیروهای بین المللی استفاده می شود. به همین دلیل است که آقای ولفگنگ گیرکه (Wolfgang Gehrcke) از حزب چپ های آلمان خواهان تغییر برخورد با قضایای افغانستان می باشد: "در آن وقت چنین گفته می شد: نزد ما بیایید، ما برای شما، تا زمانیکه شما به کشور تان برگشته نمی توانید، وطن جدید می دهیم. افغانها در آن وقت از روی مجبوریت آمدند و نه بخاطر اینکه عاشق آلمان بودند. به انسان هایی که جانشان در خطر است باید پناه داده شود. و به این اصل حقوقی باید پابند باقی ماند."
در پایان چنین نتیجه گیری می کنیم: "وضع امنیتی در افغانستان تکان دهنده و اقتصاد کشور نهایت ضعیف است. میلیون ها انسان در حال فرار هستند. پایان بحران افغانستان در حال حاضر معلوم نیست. ایالات متحده امریکا و غرب از جمله ی مسئولان این وضعیت می باشند. پس آیا نباید غرب به این کشور رنج دیده کمک کند؟ البته نه تنها در داخل افغانستان، طوری که بارها هم شده است، بلکه در اینجا در خود آلمان نیز؟
تقسیم بندی افغانستان به حیث یک "کشور امن" نه تنها مضحک و معکوس جلوه دادن حقایق است، بلکه بسیار ساده، یک دورغ تلخ است.

 

https://de.sputniknews.com/politik/20170225314675120-afghanistan-lage-taliban-deutschland-innenministerium-luege/