مریم محبوب

درحویلی جنگ و رسوایی است. صدای ضجه و شیون از دیوار ها می گذرد، چون نیشتری به گوش همسایه ها و کوچه و کوچه گی ها فرو می رود. زن و شوی مثل سگ و پشک، به جان هم افتاده اند. با چنگ و لگد، صورت و لباس همدیگررا زخمی و پاره کرده اند. آدم خان مثل خرلگد می پراند و حوا چُست و چابُک با تن لرزان و چشم گریان می چرخد تا از زیر لگد های آدم خان جا خالی کند. ضربه سنگین دست آدم خان به صورت حوا، گردن او را به پشت می خماند. حوا هم کم نمی آورد. آخ می گوید، نفس سوخته و دیوانه وش، می جهد و از ریش آدم خان می گیرد. آدم خان سرش را به شدت عقب می برد، مو های ریشش کنده می شود و میان انگشتان حوا جا می ماند.
برای فرار از لت و سیلی خوردن، دو سه کودک قد و نیم قد، با موهای پریشان و خاک آلود که مثل بره های گرگ دیده، هراسان اند، دست از بازی کشیده اند، در حالی که از وحشت میان لباس های شان می لرزند، در پشت تنه پیر و ضخیم درخت توت، جفتا جفت همدیگرپناه گرفته اند. مرغ ها قد قد می کنند و به هر سو می دوند. گرد و خاکی که از زیرپای آدم خان و حوا بر می خیزد، فضای حویلی را انباشته وهزاران ذره خاکی درروشنایی هوای آفتابی شناورند. همسایه ها، زن و مرد بالای بام ها و بامبتی ها جمع شده اند، هیجان زده و بیمناک، زد و خورد آدم خان و حوا را تماشا می کنند. عایشه خواهر آدم خان، سراسیمه و چشمان مضطرب، با سر و پوز پیچیده درچادر کتانی، از پیش چشم خون گرفته برادر، گریخته و خود را در تهکوی خانه ناپدید کرده است. دل آرا، مادر آدم خان، بالای صفه دو زانو نشسته، دست به سرش گرفته و از آن چه را که می بیند، یخش زده. ترس و وحشت مثل آسیاب سنگی در درون سینه اش می چرخد. نه راه پیش رفتن دارد که حوا را از زیر دست و پای سنگین آدم خان خلاص کند و نه راه پس رفتن که آن دو را بگذارد و پی کارش برود. عاقبت را می تواند پیش بینی کند، روزی حوا به دست آدم خان کشته خواهد شد !
ازدهن آدم خان هرآنچه دشنام و ناسزای خواهر و مادر است پیوسته درهوا باد می شود و به گوش حوا فرو می رود. چشمان آدم خان از کاسه ها بدر جسته اند. جا جای ریش هایش کنده شده اند. پوست بالای بینی اش خراشیده و خونین است. لنگوته از سرش رها شده، لگد مال و خاکی، مثل مارابلق پیش چشمان دریده و هول زده ی حوا که پرپر می زند تا از زیر مشت و لگد شوی فرار کند، دراز افتیده است. آدم خان با تنه درشت، شانه های پهن و ظاهرترس آور، مثل شتری که از دهنش قف می ریزد، بالای سر حوا می ایستد و به او تُف می اندازد. این بار می خواهد گلوی زنش را بجود و شاهرگ او را پاره کند. حمله می کند و گردن حوا را از پس سرش محکم می گیرد و می گوید:
« نی ! نمی کشمت، این دفعه هم ترا نمی کشم...» و با لنگر دستش، حوا را به زمین می غلتاند. اما حوا که از این همه ظلم، جانش به لب رسیده و از زنده گی به سیر آمده، سرش را بالا می گیرد، چشمانش را تنگ می کند و دهنش را باز، گور زنده و مرده آدم خان را تلک و ترازو می کند. بی پروا به ریش او می خندد و می گوید :
« بکُش... آدمکُش... بکش..! همه می دانند که تو قاتل برادرت هستی... مرا هم بکُش... مرده گاو حرام زاده ! بی غیرت ! از تو دیو دوسر بیزارم. تُف !»
آدم خان از پوستش بدر می آید. پلک هایش به پرش می افتند. عف می زند و می غُرد. هرنیش زبان حوا مانند کاردیست که به جگرش فرو می نشیند. مثل دیوانه زنجیری، کله حوا را میان دو پایش می گیرد و دستمال چرک و کثیف بینی اش را در حلق و دهن او تخته می کند، سپس با طناب دست و پای حوا را می بندد، از مو او می گیرد و او را کش کشان به دهنه چاه می برد. آدم خان را جنون درهم پیچانیده. آن روی سگش پیداست. از چشمانش خون می چکد. قصد دارد از هیچ شکنجه یی در حق حوا دریغ نکند. حوا به خود می لرزد. قلبش را وحشت غربال می کند. آشکارا جان می کند و مرگ را می بیند که بالای سر او ایستاده است. نگاه خنجری و بی رحمانه آدم خان که انعکاس قسی القلبی اوست از استخوان سرحوا نفوذ می کند و روح و روان او را متلاشی می سازد. آدم خان همان عزرائیل است که می خواهد جان او را بگیرد. حوا خود را مرده و رو به زوال می پندارد و هر آن ممکن است که قبض روح شود. بی رمق می گرید. بی رمق چِر می زند و در آخرین تلاش ها، کشاکش دارد که از دست آدم خان رها شود، اما بی هوده است. دستان کلفت آدم خان لنگوته را اززیر بغل های شُل و بی جان حوا می گذراند و دو سر آن را در میله های چرخ چاه گره می زند. آن گاه تنه حوا را با یک حرکت، درون چاه سقوط می دهد. قلب حوا فرو می ریزد و در آن واحد، حوا صد بارمی میرد و زنده می شود. ترس او را می شُپلد. چاهی چقر و تاریک، زیر پایش دهن باز کرده که او را ببلعد. تار و پودش جمع می شود و در فضای هولناک چاه، آونگان می ماند. نفس حوا پس زده. دستمال راه نفسش را بسته. صورتش کبود شده. لبانش ورم کرده و گوش هایش صدا می دهند. بیم از چاه و سقوط در ته چاه به جای خون در رگ رگ او جاری می شود. ناگهان جریان سردی درمغزش می پیچد. بی هوش می شود و جدالش به پایان می رسد. آدم خان به کناره چاه زانو می زند. سرش را درون چاه فرو می برد و به حوا که چون نعشی در چاه آویزان است و موها صورتش را پوشانیده، می گوید:
« که من قاتل برادرم هستم... هان ! گفته بودم که از خانه بیرون نرو، گفته بودم حمام و بازار و کوچه رفتن موقف...! نگفته بودم. شاخ و دُم کشیده ای... به ریش من می خندی و تف می اندازی... ههههه ! تا زجرکشت نکنم ماندنی ات نیستم. همین جا باش تا بمیری یا آدم شوی ! » بعد دست به جیبش می کند و چاقوی ضامندارش را بیرون می آورد.
با دیدن آدم خان که خونی و خصمی با یخن پاره و سر برهنه، ازدهنه چاه دور می شود، همسایه ها از پشت بام ها، خود را از دید رس آدم خان، پس می کشند. کودکان کنجکاوی که ازکوچه به حویلی ریخته اند، با شنیدن صدای پای آدم خان، فرار را بر قرار ترجیح می دهند. نگاه رمیده و آزرده ی دل آرا از پسرش، در دهنه چاه بخیه خورده.
***
حوا دیگر آدم سالم نیست. چاه عقل و هوشش را صدمه زده. خود را به اتاقی زندانی کرده و لب به غذا نمی زند. اندامش مانند لباسی که به آب رفته باشد، کوچک شده. ترس گویی پوست و گوشت حوا را توته توته از بدن او جدا کرده و در ته چاه فرو ریخته. نفس های نیمه و بند آمده اش به سختی ته و بالا می رود. گره شده و درمانده، روی به دیوار می کند و با خود حرف می زند:
« چرا نمردی حوا، چرا نمی میمری... چرا این قدر سخت جانی...؟ جانت به سر رسیده اما خودت به مرگ نمی رسی...؟ »
حوا با اندوه و خشم پایان ناپذیری که او را روز تا روز می مکد، کلافه است که با خود چه کند. حس می کند در غار تنگ و نفس گیری که هر لحظه دیوار هایش به او نزدیک تر می شوند، دست و پا می زند اما فریاد هایش به جای نمی رسد. تنش یک بوجی درد است. استخوان شانه چپش می سوزد و مهره های گردنش انگار شکسته اند، سرش روی گردنش استوار نیست. گوش چپش درد دارد و ترس، چون لباس تن او، سرتاسر او را پوش کرده است. رشته ها و بافت های مغزش برهم خورده. از همه چیز و همه کس بیزار است وهراس دارد. حتی از عنکبوتی که در سقف بالای سرش تار دوانیده، می ترسد. چشمش که به سقف می افتد، ترس به او حمله می کند. چیزی مجهول و ناشناخته ای در درونش به حرکت در می آید و از عمق چشمان او، به عنکبوت خیره می شود. جسم و جانش از فکرهای متضاد و آزار دهنده به حدی به غلیان آمده که گویی او را در دیگ جوشانی انداخته اند. حوا، کله خراب و ناخوش شده. حالش که بد بود، بدتر شده. مالیخولیا گرفته. دست ها را زیر بغل می گیرد، پیراهن تنبان چرک و رنگ و رو رفته ی آدم خان را که زیر پایش لگد مال شده، با پیش پایی، به سویی، پرت می کند و سر دوپا در کنج اتاق به زمین می نشیند. همین که می نشنید شروع می کند به گریه. گریه ای تلخ و بی صدا. هر چشمش مثل چشمه ی جوشان است که آب در آن قُل می زند. با درمانده گی دست به شکمش می کشد. از خود به سیر آمده. سرش را به راست و چپ تکان می دهد. لبانش را می جود و اشکش را که تا کناره های دهنش می رسد، می مکد. با هر تکان سر، حجم موهایش مواج تر می شوند و مثل چتریِ، دور سر و صورت گرد و خسته اش را می پوشانند. غم غوره راه نفسش را تنگ کرده. جویده جویده اشک می ریزد و با دست گلویش را می فشارد. انگشتش را داخل حلقش می کند وعق می زند. می خواهد چیزی را که مثل توپ کوچکی راه گلویش را بسته، بیرون بیاندازد. دندان های جلوی اش شکسته اند و ریخته اند. مشت های پیهمی که بر سر و صورتش فرود می آیند، حتی فرصت داد زدن و ناله کردن را از او می گیرد : « های وحشی چرا می زنی، وای دندان هایم ریختند، های دل آرا ! های عایشه ! به دادم برسید، مرا کشت، دهنم را درید، دندان هایم در حلقم فرو... » و صدایش بند می آید. کسی به داد حوا نمی رسد. آدم خان مانند خوک وحشی پیوسته حمله می کرد و نعره می کشید : « می کشمت، مانند سگ می کشمت و هیچکسی هم بازخواستگرت نیست. صد بار گفتمت که پایت را از در خانه بیرون نگذار... نمی فهمی ها.. نمی فهمی...» و بار دیگر مشت بود و لگد بود که فرود می آورد.حوا دهن و دندانش خرد شده بود، اما روح سرکش او، همچنان می جوشید و عصیان می کرد. در یک لحظه غفلت آدم خان، چنان با کله بر بینی آدم خان کوبیده بود که فواره خون چشمان آدم خان را کور کرد و بینایی اش را تاریک گردانید. این بار حوا بود که با کاسه ی که دم دستش آمد، بر فرق آدم خان کوبید و فریاد مرد را در گلویش خفه کرد. ضربت محکمی به در کوبیده شد و دروازه چوبی چارتاق باز شد، حوا با شتاب بیرون زد و به اتاق دیگری رفت و در را به روی خود بست.این لت و کوب که یک بار و دو بار نبود که بر سر او آوار می شد، بار ها لت و کتک خورده بود و جان حوا را به لبش رسانیده بود. خون بود که از لبش می جوشید و اشک های پایان ناپذیری که شوری خون را شورتر می کرد.
بدن حوا وزوز می کند و خارش دارد. پوست شکمش خط افتیده و مثل لاشتیک، باز و چملک شده. پوست سرش انگار در یک نقطه بالای پیشانی اش جمع شده و کاسه سرش انگار در همان نقطه از زیر پوست بالا آمده. دلش ریش ریش است. خارش کلافه اش کرده. پشت و پهلو و ساق هایش را به سختی می خارد. دستش را لای موهایش فرو می برد. پوست سرش را چنگ می زند و با ناخن ها گرداگرد سرش را خراش می دهد. اما خارش، فروکش کردنی نیست. به سرش مشت می زند. ده مشت به خود می کوبد و یک مشت به دیوار. مغزبچه منقبض می شود، در فضای تاریک شناورست و بالا و پایین می رود. چشمانش سیاهی می کنند. گیج می شود و پس می افتد. حوا چنان فرسوده و شکسته شده که از آن چهره فربه، گونه های گل اناری، پیشانی مهتابی، چشمان خمار و خرمایی، جز استخوان و درون دردمند و پُرعقده، نه تنها چیزی برایش باقی نمانده که لکنت و تشنج عصبی هم به او افزود شده. روح و روانش زخمی و کدر است. رنگش مثل گچ سفید شده. دست و پایش یک سره لرزش دارند. رگ های زیرگردنش برجسته و کبود اند. دور چشمانش ملتهب و ورم کرده و چیزی مثل نیش گژدم، در مردمک چشمانش سرگردان اند. پندارهای آشفته، خیال های خام و فکرهای بیمارگونه و بی جواب، ذهنش را مثل موش می جود.

حوا، حس می کند زنده جانی در درونش تکان می خورد. به گرده اش لگد می زند و درون شکمش می چرخد. سر به دیوار رحم می کوبد، جیغ می زند و چشمانش مانند قوغ آتش سرخ وسوزنده است. خشم و خشونتی که تن و جان حوا را لبریز گردانیده، به هر سوی تنش هجوم می برد. قلب و شش و جگرش را پر می کند و به درون رحمش حمله می برد. بچه ی درونش بی تابی می کند و نیش وحشت بر تنش فرو می رود. جیغ می زند و چشمانش به کاسه مذاب سرب تبدیل می شود. حوا به عیان او را می بیند. نگاهش از پشت جدار شکم و رحم عبور می کند و سر بچه ی را که در چنگال وحشت گرفتار آمده، لمس می کند. ترس و درد، ذره ذره در تن بچه رسوب می کند. لب هایش کبود می شوند. چشمانش خونین و انگشتان کوچکش بر جدار کیسه آب چنگ می اندازند. روح و روان حوا آسیب دیده. حرکاتش شبیه آدم های دیوانه و مجنون است. گنگ و لال، هوم..هوم.. می کند. دم و لحظه صورتش را در کف دستانش می گیرد، اشک می ریزد وکلمات شکسته گریخته و نامربوطی از حنجره اش بیرون می شود. تلخابه از حلقش بالا می آید و از کناره دهنش فرو می چکد. جنون زده گی و انتقام از عمق چشمانش شراره می زند. نگاهی پر از زهر دارد. زهری که مدت هاست در زیر پوست اش جریان تند دارد و می خواهد از کاسه چشمان اش فوران کند. پیچ و تاب می خورد و ناگهان با نعره های حیوانی، بار دیگر کله اش را گرس گرس به دیوار می کوبد. بچه نیز سر به دیوار رحم می کوبد. نا آرام است. دست و پا می زند.حوا کلماتی را که همیشه جویده و نشخوار کرده، مثل ریزه های چرم، از ذهن به هم ریخته و جوش آمده اش بیرون می آورد و به روی فرش تُف می کند. دیگر هیچ چیز برایش مهم نیست. هیچ چیز. واقعا هیچ چیز مهم تر از غرور و اعتماد نسبت به خودش نبود. مهم همان زنانه گی و آدم بودنش بود. همان جوهر انسانی اش بود که از او گرفته شد. دیگر دنیا به چه کارش می آید. مگرمی تواند زندگی را با زخم عمیق و چرکینی که با دست دیگری در اعماقش به جا گذاشته شده، سر کند؟

دهنش را باز و بسته می کند تا چیزی بگوید یا شایدهم می خواهد دو باره نعره بکشد، ولی صدای از او بیرون نمی آید. کام و زبانش با هم قفل شده اند. چنان غصه دار و آشفته است که اگر به لبه بامی می بود و یا هم در کناره چاهی، خود را پرت می کرد و خلاص. لب هایش را می گزد، می چرخد، وبا ناخن هایش دیوار را خراش می دهد. خراش و خراش. خاکی را که از زیر ناخن هایش فرو می ریزد، با ولع می خورد و باز به دیوار ناخن می کشد. این بار، اول پنجه هایش را، بعد دیوار را آنقدر لیس می زند که آب دهنش می خشکد. با آرنج ها، به دیوار های دو سویش می کوبد. با کُری پا هایش، هر چه محکم تر به زمین ضرب می گیرد. استخوان های پشت و دنبه سرش را نوبت به نوبت، محکم و یک نواخت، به دیوار می کوبد. بچه به دور خود می چرخد و به یک پهلو می افتد. صورتش کوچک تر می شود و دست و پایش جمع می شوند. خارش و وزوز حوا را رها کردنی نیست. کاش می توانست پوست تنش را بدرد و مثل لته کهنه ای دور بریزد. چهار دست و پا از این سر اتاق به آن سر اتاق راه می رود و صدا های نامشخصی می کشد. مثل پشک، پنجه هایش را به دیوار می گیرد که خود را از دیوار اتاق بالا بکشد. نمی تواند. می نشنید. درونش آشوب است. بند ناف به دور گلوی بچه می پیچد. بچه در میان خریطه آب تلاطم دارد. صدا های وحشی به گوش هایش یورش می برند و درون کله کوچکش منفجر می شوند. چیزی در درون حوا چنگ می زند و دل و روده اش را از دیواره های گوشتی تنش جدا می کند. مشت هایش را در هوا قلاج می کند و مثل گوریلی واپس به تخت سینه اش می کوبد و می کوبد. انگارمی خواهد شی سخت و سنگینی را که عذاب جانش شده، از درون سینه و شکمش بیرون بیاورد. خسته و گره خورده دست به شکمش می کشد. تکه گوشتی میان خریطه آب فشرده شده. بچه بی تابی می کند. دهنک می زند واز خود صدا های حیوانی و ترسناکی بیرون می دهد. حوا کاملا دیوانه شده. موهایش را تار تار به دور انگشتانش حلقه می کند و می کَند. خم می شود و مانند حیوانی که علف را بو می کشد، فرش زیرپایش را بو می کند. دهن و بینی اش را به فرش می لغزاند و بوی کهنه فرش را به سینه اش می کشد.دیوانه گی حوا را به خودآزاری رسانیده. اگر دستش به آدم خان نمی رسد که چشمش را بکشد، به خودش که می رسد. می تواند خود را شکنجه کند و از خود انتقام بکشد. می تواند خود زنی کند. خودکشی همراه با شکنجه تنها چیزیست که او را تسکین می دهد و روح تحقیر شده و ذلیل او را آزاد کند. خود آزاری، می تواند او را ازجهنم فکر و خیالاتش برهاند. دستش آرام بالا می رود. گوش چپش نیست، تنها تکه کوچک گوشت آویزان مانده از زیر چاقوی آدم خان، میان انگشتانش جا می گیرد. گویی حرمت زنانه گی اش به اندازه همین تکه کوچک گوشت است که از بیخ گوشش آویزان است. بار دیگر سایه آدم خان در اتاق ظاهر می شود که مثل نرگاوی گردن می اندازد و به جان حوا می افتد.
حوا تشنج می گیرد. عضلات تن و رگ هایش به حرکت درمی آیند. رگ های گردنش منقبض می شوند. حس می کند کله اش لحظه به لحظه بزرگ و بزرگ تر می شود و استخوان های گردنش از هم دور و دورتر. چیزی مثل روییدن خار را در پوست صورتش حس می کند. هنوز به وضع فجیع اش عادت نکرده. نمی خواهد باور کند که گوشش بریده شده و حالا زن معیوب، از هم گسیخته و درهم شکسته ای بیش نیست. نتیجه عشق مردی که او را در دامش انداخت، و سرانجام این گونه داغ خود را به او نشاند. زخمش چنان تازه و عمیق است که خیال می کند از آن روز تاکنون ریم وچرک بویناک از نُه سوراخ تنش به بیرون فوران دارد. درد شدیدی در عضله بازو ها و ساق ها و ران هایش می پیچد و استخوان هایش را چنگ می زند. درد از شانه ها و استخوان سینه، به دور گردن و درون سرش می پیچد. تنش داغ آمده و عرق از سر و رویش قطره قطره پُرخ می زند. حوا پوست دستش را به دندان می گیرد و می گوید : « مگر... من فاحشه بودم، فاسق داشتم، پدر لعنت !»
صدای حیوانی می کشد و خیز می زند. قیچی را از تاق بر می دارد. بینی اش را میان تیغه های قیچی می گیرد، آن گاه نوک کارد های قیچی را به دیواره دو سوراج بینی اش برابرمی کند و دیوانه وار می خندد و می گرید و می خندد. دستش را به پس سرش می برد. موهای به هم چسپیده و پلته شده اش را از دور سرش جمع می کند، شتابزده و بی دریغ، آن ها را دسته دسته از بیخ، قیچی می کند و دور می ریزد. مو های پیش رو و دورگوش را نیز جا و بی جا قیچی می کند. قیافه اش دگرگون می شود. رگ های صورتش مثل زالو در زیرپوست برجسته می شوند. بار دیگر تکه کوچک گوش چپش را، لمس می کند. به خود می لرزد. لباس های تنش را که خون در آن خشکیده و بریناک اند، از هم می درد و هر تکه آن را با قیچی لقمه لقمه می کند و دور می اندازد. لُخت مادرزاد می شود. صدای نا مفهوم و وهم آور بچه را پیوسته از درونش می شنود. شانه ها و شکم برآمده و ران هایش را می خارد و صدا های گنگی از حنجره اش بیرون می دهد.
حوا در برزخی دست و پا می زند. تند تند نفس می کشد و بار دیگر مشت هایش را وحشیانه به سر و صورت و سینه اش حواله می کند. بچه میان آب شناورست. می لغزد و در پوست چروک افتاده فرو می رود. انگار حیوانی، در درون حوا، مشت و لگد می پراند و قصد بیرون آمدن دارد. فکرهای عجیب و غریبی در کله اش شکل می گیرد. او هم می تواند مثل آدم خان گوش و بینی او را ببرد و ریشش را آتش بزند. فکر جنایت و آدم کشی در کاسه سر حوا جان می گیرد و می چرخد. خیال می کند به کشتن آدم خان دست بالا می کند. می خندد و لذت می برد. آدم خان را ستم کش می کند. دل و روده و جگرش را بیرون می آورد، قلبش را می کشد و چک می زند. تصورت حوا اوج می گیرند. فکر های گوناگون و لذت بخش، در مخیله اش می چرخند و او را با هیجانات تلخ اما امیدوار کننده یی رها می کنند. حرارت داغ و سوزنده ای از دهن و پرخانه های بینی اش بیرون می شود. حوا حس می کند بازو ها و پاهایش نیرومند شده اند، گوشت پیدا کرده اند. تصور می کند قد کشیده. خیال می کند مثل آدم خان شانه هایش پهن وعضلاتش قوی شده اند. دست ها و پاهایش به حدی دراز شده اند که عنکبوت گوشه سقف را می گیرد و میان اگشتانش له می کند. خود را میان پیراهن و تنبان پاره پوره آدم خان می بیند که زور می زند تا کله اش را از درون پیراهن بیرون بیاورد، نمی تواند. یخن پیراهن تنگ است وگنجایش کله او را ندارد. تقلا می کند که کله اش را از یخن بیرون بیاورد. به دور خود می چرخد. صدا های عجیب و غریبی از خود بیرون می دهد. صدای کلفت و دورگه اش به اتاق می پیچد. با پیراهن در کش و گیر است. خود را به هرسو می زند و با لگدش به دیوار می کوبد که ناگهان نیرو های درونش فوران می کنند، یخن جر می خورد و سر و گردن بزرگ و پرمویی، کله اش را از پیراهن بیرون می آورد. حوا حس می کند خود آدم خان است که پیش چشمش قد کشیده. بلند و درشت با استخوان پیش برآمده پیشانی. حوا در ته پیراهن خود را نمی بیند. به جای خود، موجود عظیم الجثه با سر و صورت پرمو که ریش دراز و غلوی دارد، در وسط اتاق ایستاده و مشت هایش را به سینه اش می کوبد. چشمانش در زیر استخوان پیش برآمده ی پیشانی به شکل عجیبی، سیاه و ترسناک معلوم می شوند، پرخانه های بینی اش شگفته اند. با دهن گشاد و لب های کلفت و مشت های وزنین، به دیوار می کوبد و صدا های نا مفهومی از حلقومش بیرون می دهد. پاها را به زمین می کوبد و نعره زنان به دور خود می چرخد. اتاق برایش تنگی می کند. حوا با کله به در و دیوار می کوبد و به هر سو حمله می برد. از لب و دهنش قف می ریزد و میان ریش هایش گم می شود. تنه سنگین و پا های بزرگش را به سوی در می چرخاند.
از پشت دروازه، صدای نرم و مادرانه دل آرا، به گوش حوا می رسد که برایش غذا آورده و از او می خواهد دروازه بازکند : « برایت پرهیزانه پختم، اگر این را بخوری، خوب می شوی، دخترم ! بره ام ! دروازه را باز کن.»
عایشه، با لحن مهربان و دلسوزانه او را از پشت دروازه، دلداری می دهد. عذر می کند که خود را شکنجه نکند. به خود ظلم نکند.آب و نان بخورد.ناگهان حوا تکان می خورد. به خود می آید و بیدارمی شود. حس زنانه گی و غرورش همراه با انتقام به او برمی گردد. به سوی دست و پایش می بیند و نگاه به قد و بالایش می اندازد. حوای یک لحظه پیش نیست. حوای خود خور و دیوانه و ناقص العقل نیست. حوای نیرومند و جسوریست که می تواند با ده مرد دست و پنجه نرم کند و پشت شان را به خاک بمالد. لنگوته آدم خان را به سرش می بندد و با گردن برافراشته و نفس های تند به سوی در می رود. چهارچوب دروازه را از جا می کَند و با خشم و خروش خود را به دهلیزمی اندازد. دل آرا و عایشه ازهیبت و قدرت حوا می لرزند و از سر راهش دور می روند. حوا وسایل اتاق ها را، به هم می ریزد. فرش ها و تُشک ها و رختخواب ها را پاره می کند و بیرون می اندازد. شیشه ها را می شکند و چوکات پنجره ها دور پرتاب می کند. نگاه هایش به هر سو می گردند و می چرخند. هرچه ظرف و کاسه و کوزه است را نگین نگین می کند. به سوی کوچه می دود. دروازه کوچه را از بیخ می کند و چوکات آن را فرو می ریزد.
مرد همسایه با دیدن حوا که به سویش حمله می برد، می هراسد، اما مهلت فرار نمی یابد. همو بود که چند بار به تحقیرگفته بود که آدم خان گوش حوا را از بیخ بریده است. حوا کله و گردن و دستانش را به سوی او پیش می برد، مرد همسایه را از زمین بلند می کند و به شدت به درخت می کوبد و بار دیگربه سویش هجوم می برد. نیروی غریبی در تن و بازو های حوا جمع شده که می تواند دیوار ها را فرو بریزد و درخت ها را از ریشه برکند. با مشتی که بر فرق مرد همسایه می کوبد، دیواری که مرد پایش افتاده، می لرزد. بچه در درون شکم حوا دست و پا می زند، فریاد می کشد و کیسه آب را پاره می کند. غوغا بر پا می شود. همه به سوی حوا وحشت زده نگاه می کنند. حوای که آدم خان او را درچاه آویزان کرده بود و از ترس دیوانه شده بود، چطور توانسته زنده بماند و به کوچه آید ؟ دکاندارها با حیرت اما عصبی و نا راحت، به درون دکان های شان نشسته اند و چشم از سیاه سر آدم خان بر نمی دارند. باورشان نمی شود که زن چنان دل و گرده ای داشته باشد که بتواند مردی را به زمین بزند ؟ زن های راه گذر ایستاده اند و از پشت چشمک چادری شان، با ناباوری حرکات حوا را می نگرند.

آدم خان با خریطه های سودای که خریده، از رو برو می آید و با تعجب نگاهش به زنش می افتد. حوا جیغ زنان با لباس دراز و فراخ به سویش می دود. آدم خان لحظه ای می ایستد تا به چشم های خود باورکند که این زن اوست یا کس دیگری که نعره هولناک حوا او را از جایش می کَند. آدم خان، خریطه ها را رها می کند و پا به فرار می گذارد. سوداها به هر طرف تیت و پاشان می شوند. حوا می دود و به او می رسد. از پشت به آدم خان حمله ور می شود. دست به نشیمن گاه آدم خان فرو می کند و جَرَش می دهد. او را در هوا بلند می کند و از قد به زمین می زند. آدم خان را روی زمین غسمال می کند و می چرخاند. با ناخن هایش گلوی او را می دَردَ و چنکال هایش را از سوراخ بینی آدم خان می کشد. بچه لگد می زند و صدایش که می گوید بزن بزن ! گردنش را بشکن ! به وضاحت به گوش حوا می رسد.

غلغله و سر و صدا، کوچه را پُر کرده. مردم و همسایه ها هم سراسیمه اند و هم می خواهند راه را بر حوا ببندند. « بگیرید... بگیرید که کشت. هله بدوید، او را بگیرید...! » داد و فریاد از همه جا بالاست. دکان دار ها از دکان ها خود را پایین می اندازند و با کوچه گی ها دسته جمعی و هیاهو کنان به سوی حوا یورش می برند تا آدم خان را که به زمین انداخته و گلویش را دریده، از چنگ او نجات دهند. مردم، نفس زنان بالای سر حوا می رسند و به دور او حلقه می زنند. همه سنگ و چوب و چاقویی که به دست دارند و به او حمله می کنند. ناگهان فریاد هولناکی از درون حوا، در فضا می پیچد و کوچه را می لرزاند. مردم وحشت زده دست و پای خود را گم می کنند و از دور و بر حوا سر به فرار می گذارند.

از میان شکم حوا موجود پشمالود و خوفناکی بیرون می آید که آهسته آهسته قامت راست می کند. بلند و بلند تر می شود. هیولا سر به هر سو می چرخاند، پیا پی جیغ می کشد، قف می ریزد و با مشت به سینه اش می کوبد و به راه می افتد. حوا روی زمین افتاده است و خون از تنش جاریست. مرده ی آدم خان تکه پاره و خون آلود، روی زباله ها میان جوی سراشیب شده. کودکان جیغ و داد می کشند و مادران خود را صدا می زنند. زنان سوراخ سمبه هایی را می جویند که در آن پناه بگیرند. مرد ها در حال گریز به هر سو، راه فرار را گم کرده اند. عده یی به جوی می غلتند، عده یی سرشان به درخت و دیوار می خورد و می افتند. کسانی با خشم و فریاد از قصاب می خواهند که هیولا را بکشد. هیولا را با کارد گاوکشی اش سر به نیست کند. قصاب که با کارد دو سره اش، دل و روده گاوی را که از چنگک آویزان کرده، بیرون می ریزد، جیغ و گریز مردم وسوسه اش می کند. کارش را می ماند و کاردش را می گیرد، با پیشبند و دست های خونین به پیشخوان دکان می دود. قصاب با دیدن موجودی که به آدم نمی ماند، هم تعجب می کند و هم چشمانش از حدقه بیرون می زند :« یا خدا... این دیگر چیست..؟ » به دست و پای هیولا خیره می شود که چنگال های کج و کوژی دارد و چشمانش زیر استخوان بلند پیشانی اش از خشم شراره می زند. قصاب از ترس و وحشت کاردش را به زمین می اندازد و پا به فرار می گذارد. هیولا به پیش گام بر می دارد و با هر گامش، لنگوته ی آدم خان در فراز سرش مانند بیرقی، در باد به اهتزاز در می آید.

پایان
تورنتو – 8 فبروری 2021