وهاب مهجیر

روزگاری‌ست که در چارگوشه‌ی این مملکت جنگ است، پس هر روز امنیت و آرامشِ ما ضربه می‌خورد، امنیت که نبود بازرگانان سرمایه‌گذاری نمی‌کنند، کمک‌های بیرونی کم یا کوتاه می‌شوند، یا هم توسطِ زورمندان و مقامات به تاراج می‌روند، به این ترتیب اقتصاد ما ضربه می‌خورد، کسی به قانون احترام نمی‌گذارد، آدم‌های فاسد روی کار می‌آیند، فساد، رسمِ زمانه می‌شود و قانون ضربه می‌خورد، این ضربه‌ها خیلی سنگین و ویرانگر اند، اما سنگین‌ترین و ویرانگرترین ضربه، زمانی بر پیکرِ این سرزمین می‌خورد که فرهنگِ ما ضربه می‌خورد و فرهنگ ما زمانی ضربه می‌خورد که ما انسانِ فرهیخته و دانایی چون استاد رهنورد زریاب را از دست می‌دهیم !

استاد زریاب یکی از ستون‌های اصلی سقفِ فرهنگ ما بود، حالا این سقف، شکستِ مدهشی خورده، لرزان و نامطمٔن است، استاد زریاب سرشار از آگاهی در گستره‌ی ادب و فرهنگ بود، هم اخلاق و فضلیت نسل‌های پیشین را داشت هم با چندوچون اخلاقیات و آدابِ نسل‌های نو آشنا بود، او بهترین و مهم‌ترین وارثِ تیره‌ی عیاران،کاکه‌ها و خوبانِ چند نسلِ پیشین بود. یکی از بزرگ‌منشی‌های کم‌مانندش، - خلافِ ماها - این بود که می‌دانست و می‌گفت ‌نمی‌دانم .. ممکن در این سرزمین امروز، فردا یا پس‌فراد زریاب‌ها یا قلم‌به‌دستانی برتر از زریاب‌ها ظهور کنن اما قطعن نویسنده‌ی نجیب، پاک‌سرشت، مهربان، رفیق، فاضل و با فرهنگی چون او از این گریبان سر بلند نخواهد کرد .. من چندین بار با استاد در مجالس رسمی روبه‌رو شده‌ام، آشنا بودم و دیدارهای متعارف داشتم، اما فقط یک‌شب و آن‌هم چندساعتی در کنار شان بودم و از آن محضرِ روشن و پُرمهر سود بردم، در آن‌شب که جناب استاد خلیق هم با ما بودند، استاد زریاب دَم‌به‌دَم از من می‌خواست شعر بخوانم، خاصه شعرهای مردمی و میهنی! با کمالِ دقت و توجه می‌شنید و مصراع‌ها و بیت‌هایی از آن شعرها را باخود ترنم می‌کرد.. در لابلا از شاعرانِ هم‌روزگار خود و از آن زمانه‌های وفا وصفا قصه می‌کرد، در آن "شبِ صحبت" قصه‌ی "سیبِ سرخ و کنسرت زنده‌یاد احمدظاهر‌" را ضمنِ چند خاطره‌ی دیگر از پهنه‌ی موسیقی، شعر و هنر، از زبانِ پالوده، با کلمات شُسته و تمیزِ خودشان شنیدم .. من در گستره‌ی داستان‌نویسی زیاد به‌سر نبرده‌ام اما شناخت شگفت‌انگیزِ استاد را از شاعران و ادبیتِ شعر‌، ستایش می‌کنم و از این‌که انسانِ با رفتارها و کردارهای نجیبانه و گرامی‌یی چون او را از دست دادیم همواره دریغ خواهم خورد .. رفتارها و کردارهای نجیبانه و گرامی‌یی که نماد و جوهرِ فرهنگ ماست ..
فرهنگی که گم شد ..