رویداد یازدۀ سپتمبر ۲۰۰۱ در امریکا، تصمیم انتقام طلبی از طرف حکومت آن کشور را در دستورکار قرار داد. زیرا چند تن از مخالفان امریکا مدتها تدارک دیده و با قاطعیت و موفقیت به چند هدف مورد نظر حمله نمودند. امریکایی ها گفتند سرنخ در دست اسامه بن لادن است.
افکار و دستان اسامه درافغانستان، یا جایی که به سر می برد، سالها درخت خونبار تروریسم را نشانده وآبیاری کرده بود. افغانستانی که برای بسیاری از تروریست ها منطقۀ امن بود، برای باشنده گان اصلی اش نا امن شد و با تمام تن سوزی و روان آزاری. جایی که نام لانۀ تروریست ها را نیزگرفته بود.

رویداد یازدۀ سپتمبر یا آن عمل تروریستی، با تمام جوانب نکوهش انگیزش، بینی قصر سفید، رئیس جمهور بوش پسر، "سیا" و "ف. ب. آی" را بریده بود. ازینرو گرداننده گان چرخ امور، در پی طلب جبران! وانتقام بر آمدند. چنان حکومت و نهادهای معروف و مشهوری مانند "سی.آی. ای" و "ف.بی.آی" که نتوانسته بودند، جلو کارکرد رویداد را بگیرند، اسامه بن لادن را نشانه گرفته واز "امارت اسلامی طالبان" خواستند که بن لادن راتوقیف وبه دست امریکایی ها بسپارد. اما پذیرفتن چنان درخواست آسان نبود. زیرا بن لادن، شبکۀ القاعدۀ تحت رهبری او با امکانات پولی و داشتن جهادی های بسیار از اعراب در تارو پود طالبان نفوذ یافته بودند و بسا از روابط طالبان را با شبکه های مافیایی منطقه وپاکستان تأمین می نمودند. افزون بر آن در ترکیب نفوذ بر طالبان و شبکه های رهبری آن، نفوذ پاکستان و سازمان امنیت آن کشور("آی. اس .آی") چنان گره خورده بود که حکومت پاکستان نیز نمی توانست بر طالبان فشار بیاورد که بن لادن را تحویل امریکا کند.
بهره گیری های پاکستان در مبارزه با هند و اعمال نفوذ بر القاعده و طالبان، بافت منافع را چنان بار آورده بود که بحران زا و بن بست آفرین بود. خـُلق تنگی و کم حوصله گی قصر سفید نیز مجالی برای پاکستان و طالبان نگذاشت که راه دیگری را سراغ کنند. دیدیم که سرانجام امریکا با گوشزد به ملل متحد، دادن رهنمودهای مورد نیاز و دریافت همیاری و همکاری ناتو و برخی ازسایر متحدین، به افغانستان لشکر کشید و صفحۀ جدیدی در تبارز رویدادها و سمت و سو یافتن اوضاع افغانستان گشایش یافت.

تمام نهادهای دولتی پاکستان، آی. اس. آی، تنظیم ها و جمعیت های دوستدار طالبان و القاعده، نظامیان و سیاستمداران وزارت خارجه، با دل اندوهبار و پرکینه، عقب نشستند، اما برای بن لادن و رهبران طالبان از هیچ نوع کمکی دریغ نورزیدند. چنانچه پسانتر اشکارشد، این سیاست پاکستان، در واقع پیش گرفتن، سیاست، یک گام از روی ناگزیری به عقب، ولی دو گام به پیش بود.

ادامه دارد

• سلسله نوشته هایی از کتاب انتشار نیافتۀ افغانستان و دموکراسی انتشار می یابد.