پس از راندن طالبان درسال ۲۰۰۱ از کابل، نزده سال پسین، سخن از دوگونه آرزوها نیز داشته است:

۱- آرزوی مردمی که سالیان متمادی، گونه های مختلف رنج را بردوش کشیدند. رنج ناشی از ستم استبداد، جنگ تباهیگر، فقر و سرگردانی های بیشمارکه آنها را همراهی کرده بود، ناجی و رهاننده می جست.

۲- طالبان و پاکستان، با توسل به دهشتی که قوس صعودی پیمود، آرزوی عقده گشایی و التیام زخمی را در دستورکار قرار دادند که تحقق پروژۀ نا تمام پیشین را پاسخگو باشد.

دولتی که آشکارا با نقش به ویژه ایالات متحدۀ امریکا برای افغانستان شکل داده شد، در آغاز با آهسته گی و به تدریج با گذشت زمان سریعتر و گسترده تر جانب آرزوی طالبان را همزمان با ابراز شکایت از پاکستان در پیش گرفت. جانبداری ارگ نشینان و خاموشی حاشیه نشینان آنها از دهشت افگنی و ایجاد فضای فاقد امنیت و ترساننده، هزاران بار گفته شده است. این همسویی ها بود که فریاد مردم آرزومند به دسترسی به صلح شرافتمندانه، معترضان ومنتقدان بر سیاست جفا آمیز حکومتگران را بلند کرد.

گذشت زمان با وضاحت حاکی از آن شد که پاکستان در گره زدن آرزوی گسسته توفیق بیشتر یافته است. نبود نفوذ پیشین القاعده بر طالبان که برای امریکا بسیارمهم بود، هماهنگی وتوافق امریکا- پاکستان، بالتبع آماده گی طالبان برای گرفتن قدرت پوشالی؛ برای حکومت دست نشاندۀ افغانستان که وظایف خائنانه اش را نیزبرای تقویۀ طالبان انجام داده است، راه دیگر در چشم انداز نمیگذاشت جز اینکه با لزومدید ها و فیصله های قدرت بزرگ و تصمیم گیرنده یا امریکا کنار بیاید.

با توجه به پیامد این تشبث ها و اقدامات، و با توجه به آنکه طالبان با قرائت متحجرانه و جاهلانۀ پیشین خود وهمچنان پیروزی از سلاح تروریستی، وارد روند دیدارها وتوافقات شده اند، آنها و پاکستانی ها برنده اند. آرزوی آن بخش وسیعی از مردم افغانستان که نیاز به فضای سالم برای زنده گی وغلبه بر ناهنجاری ها داشتند، به یأس مبدل شده است.

افزون بر آن، فضای تشنج انگیز دیگری را نیز درافغانستان ومنطقه بنا به نیازهای رهبردی امریکا، پاکستان و عربستان سعودی میتوان در چشم انداز نهاد. علایق فلاکتبار، زیانبار یا مصیبت جمهوری اسلامی ایران سوی دیگر این تشنج انگیزی است که تداوم رنج و درد مردم افغانستان را تعیین میکند.

***