بانو مینه رفیق                                             یوسف یوسفی

                               (رادیوتلویزیون بانو)                                    (تلویزیون افغانستان)

هر روز و شب، خبری می شنویم از مرگ هموطنان. مرگی که برادران ناراضی کرزی و یاران غنی مسبب آن بوده اند. از عجایب مرگ آوری آنها این هم است که اشغالگر روزی ده و رئیس جمهور ساز را نمی کشند. جوان محتاج نان و مسؤول ناندهی یتیمان پدر او را می کشند. ادعای مسلمانی دارند، اما مسجد را مورد حمله قرار میدهند و چنان مصمم برای نسل کشی که زایشگاه را نیز از تیر کدورت و وحشت در امان نمی گذارند...
هندو وسکهـ بی آزار و دوست داشتنی مردم را می کشند که بر ابعاد افتخار"جهاد" و"غزوات" بیفزایند و شرارت پیشه گان هندو ستیز پاکستانی را دلخوش کنند.
بر هزاره بی وقفه می تازند، خون می گیرند، گردن می برند، در آتش اش می گذارند. زیرا به گواهی واقعیت ها و حضور داوری وجدان؛ پسر و دختر، زن ومرد نشان داده اند که هنگام نبود سایۀ تبعیض وتجرید، از سرآمده گان حوزۀ هنر، ادبیات، فلسفه، ورزش، موسیقی در کشور شده اند ...
از مناطق پشتون نشین زیر ادارۀ خویش، هیبتکده های دل آزار ایجاد کرده اند. در آن مناطق مکتب وکلینیک و نهاد های کمک کننده به انسان، رخت بربسته و کودکان از واکسین های مورد نیاز محروم شده اند.
هر روز وشب خبری می شنویم از فقر وتنگدستی مردم. از فساد ورشوه ستانی. از تجاوز و بی عفتی زورمندانی که پشتیبانی ارباب را دارند. از دروغ حکومتگران، دروغ هایی که مانند صف نخست فساد پیشه گی، برای حکومت افغانستان و رئیس نصب شدۀ مصیب زای آن، مدال افتخار بزرگترین دروغگوی را در سطح جهان نصیب کرده است. رئیس جمهوری که با خندۀ زهر آگین ونفرت زا برای تلویزیون امریکایی خود دروغ شاخدارمی گوید*
و چندیست که افزون بر در یافت این خبرها، خبر مرگ هموطنانی را می شنویم که کرونای جانگیر بر گلو و سینۀ شان لانه کرده است. خبر مرتبط با آن را که حکومت فاسد، با دروغ ادعا دارد "مبارزه با کرونا را مدیریت میکند"، در حالی که کمکهای جهانی در جیب سران مافیایی این حکومت میرود.
این همه خبرها را که از آن اندکی گفتیم، تصویر برداران، خبرنگاران وخبر رسانهای سر درکفِ دست نهاده، تهیه وبرای مردم میفرستند. وقتی خبری را می شنویم که کرونای لعنتی جان تعدادی از خبرنگاران را ستانیده و برخی دیگر از افراد جامعه رسانه یی در معرض خطر مرگ قراردارند، خبری را می شنویم ومی خوانیم که اندوهبار است. همانگونه که از دست رفتن تعدادی ازطبیب های عزیز ما غم انگیز بود و تعداد دیگر را نیز خطر مصاب شدن به کرونا و مرگ تهدید می کند.
خبرنگاران هموطن ما، با دشواری های بسیار به مشغولیت رسانه یی می پردازند. با مرگ آنها بازمانده گان در وضعیت غم آمیز مواجه می شوند. با توجه به این موضوع "نی" (حمایت کنندۀ رسانه های آزاد افغانستان)، ضمن انتشار خبر مرگ چند تن از خبر نگاران، یادآور می شود که:
"نی یک باردیگراز حکومت افغانستان می‌خواهد تا با اختصاص بودیجه‌ی ویژه برای بازماندگان کسانی‌که از جامعه‌ی رسانه‌ای در اثر بیماری کوید۱۹ جان‌های شان را از دست داده اند، حمایت واقعی حکومت را از جامعه‌ی رسانه‌ای به‌نمایش بگذارد." **
از آنجایی که هر خواننده و مردم مطلع از بی مسؤولیتی حکومت مافیایی می داند که حکومت نه در خدمت مردم، بلکه در خدمت زراندوزی و مصیبت گستری مشغول است، شاید یکی از راه ها این باشد که در پیوند با آرزومندی های سالم داخل کشور، فعالان خارج کشور، توجه نهاد های بین المللی را برای ایفای نقش کمک کننده جلب کنند. ورنه، با نبود خبر نگار وخبررسان، چگونه این همه خبر را دریافت خواهیم کرد.


***

*مصاحبۀ غنی با ( کرس اندرسون) رئیس TED talk از شهر نیویارک، ۱۶ جون سال جاری ۲۰۲۰
"وقتی من ۱۹ سال قبل بعد از ۲۳ سال دوباره وارد افغانستان شدم، پنج نفر باسواد که نوشتن را یاد داشته باشند پیدا نمیشد. زبانهای ما از میان رفته بود و در حال نابودی بود
امروز ( به دلیل حضورمن) نصف دختران افغانستان میخواهند در اینده رئیس جمهور شوند؟!"( برگرفته ازصفحۀ جناب ویس سرور)


** از صفحۀ نی((حمایت کنندۀ رسانه های آزاد افغانستان ۲۶ جون. ۲۰۲۰