در سیاره ی زمین رویدادی شگرف به وقوع پیوست و این اتفاق نخست از یک شهر پر نفوس کشور چین (ووهان) آغاز و با مصاب شدن مردم از ویروس زود هنگام، همه را در ماتم فرو برد ولی دیگران از این مصیبت فقط به عنوان یک رویداد یاد کردند و گمان بر این داشتند که گویا مانند دیگر ویروس های ناخوانده که در چند سال گذشته به گونه مرموزی ظهور کردند ولی یا نابود شدند و یا واکسین های ضد آن ویروس ها را به زودی ساختند و گلیم شان را جمع کردند. اما این بار ویروس کوویت ۱۹(کرونا) که چندان جدی انگاشته نشده بود به یکبارگی چنان قد بلند کرد و به فتوحاتش ادامه داد که تا مردم بیدار شدند و به خود آمدند دیگر به بیشترین نقاط دنیا سرایت کرده و همراه با انسان های در سیروسفر حتا در دور ترین محلات از قاره ها، شیوع یافت و چنان رخنه کرد که جهان بشریت را در آشفتگی فرو برد. هر چند مسوولین و متخصصین با استفاده از آگاهی های ضروری و تجارب روز افزون در زمینه تا حدی توانستند با مسدود ساختن روابط، معاشرت ها و حتا در قرنطین نگهداشتن شهرها جلو شیوع پردامنه اش را بگیرند اما با آن هم این هیولای وحشت ودهشت افگن کارش را کرده و انسان های این سیاره را در سردرگمی و دستپاچگی بی انتها فرو برده است. حالا ببینیم بشر چگونه و در چه زمانی جلو این آفت جهان شمول را خواهد گرفت. در طی همین مدت نچندان دور، اتفاقاتی به وقوع پیوسته است که در درازنای تاریخ بشریت هرگز اتفاق نیفتاده بود. به گونه نمونه میشود از بسته شدن تمام معابد، بت کده ها، اماکن مقدسی که ادیان و مذاهب از برای عبادت، دعا و مناسک دیگری رجوع میکنند یاد کرد.

 از سوی دیگر کرونا با نشانه گرفتن اش از جان انسان های در گیرشکارش ثابت ساخت که تمام مرزبندی های ساخت بشر از قماش کشوری، قاره یی، چند دسته یی ادیان و مذاهب گوناگون، نژاد ها، اقوام و ... خلاف قانونمندی آفرینش یا به جا مانده هایی از قهر و جبر طبیعت و یا هر قانونی از کتگوری های یاد شده به هر علتی باعث شده است که یکی از دیگری جدا شوند و با این تقسیم بندی ها از برای به دست آوردن منفعت شان به جان هم بیفتند در حالیکه کرونا با این درآمدش به جهان بشریت فهماند که اگر قوانینی از برای نظم در جهان ساخته می شود آن قوانین فقط جهان شمول بوده و باید در راستای خیر و صلاح تمام بشریت قرار گیرد و یکسان باشد به این معنا که مرز های جغرافیایی، دینی و مذهبی، قومی، نٰژادی، زبانی و سایر تفاوت ها نادیده گرفته شده و به نام انسان و انسانیت باید گرد هم جمع شوند و به نام یک پیکره واحد به یکدیگر نگاه کنند زیرا بقا و هستی شان در تبانی با همدیگر مانند زنجیری ارتباطی یا پلی به هم پیوسته گره خورده و در صورت بروز خطر اگر دست به دست هم ندهند و به کمک و مساعدت همدیگر آنهم با وحدت نظر، اتحاد و همکاری های متقابل نشتابند دیگر نمی توانند به زندگی عادی و ا‍نسانی خود ادامه بدهند. آنها بدانند که در گفتار و عمل باید خیر همنوع خود را در نظر بگیرند و به نفع بشریت قدم به جلو بگذارند.
از همین جا است که با شیوع کرونا در سراسر جهان دریافتند که دیگر کسی یا کشوری از برای یک تفکر یا یک دین و یا یک نژاد و ... آنهم به تنهایی کاری به پیش برده نمی توانند و آن تعریفی که از گذشته ها به ارث گرفته اند نتنها پاسخگوی نیست بلکه اشتباه بوده است.

باید بدانیم که زمین سیاره ی ما است و ما انسان ها با دیگر موجودات روی زمین باشندگان این سیاره هستیم و فقط یکبار برای مدتی شاید کم و شاید بیش فرصت داریم زندکی کنیم پس چرا این فرصت را مغتنم نشمرده از آن لذت نبریم؟ چرا انگیزه و زمینه خوشبختی را به نسل های پسین فراهم نسازیم؟

کرونا نگاه انسان های روی زمین را عوض کرد حالا میدانیم که اگر خانه همسایه ما حریق بگیرد آن آتش خواهی نخواهی ما را هم می سوزاند پس چرا با هم، در کنار هم و به کمک هم این آفت را مهار نکنیم. حالا به این نکته هم ملتفت شده ایم که اگر به همسایه ی ما نور آرزو کنیم از روشنایی اش روشن می شود حوالی ما هم.

پ ن: ما همه انسانیم باید در برابر ناملایمات و حوادث ناگوار همسنگر باشیم و مقاوم. ایکاش شعار ما انسان و انسانیت باشد تا در پوشش از این ودیعه، زندگی آمیخته از تعصب و رقابت های ضد انسانی را کنار بگذاریم و با روحیه انسانی و هم پذیری به کمک همدیگر بشتابیم و از فرصت های در اختیار داشته بهترین لذت ها را ببریم.