تو از نزدم می روی؛
و تمام فلسفه ی من در وجود سرد کائينات منجمد می شود
از بخاری ام سردی می چکد
و همه چیز آرام خود را از دست می دهد
هم حرکت هم سکون
هم شکیبایی لمیده ی من
که روبرویم می نشیند
شب ها را با من می گذراند
نانم را می پزد
کتاب های فلسفه ی من را می خواند
و بعد مرا به پرسش می گیرد
ریشم را می تراشد
و گیلاس قهوه ام را پیش رویم می گذارد
تو از نزدم می روی؛
و تمام آب ها و آتش های جهان
تمام کاسه ها و حتا دیگ ها
به دست پخت من می خندند، تمسخر می کنند
تو از نزدم می روی؛
حرکت اتم ها می ایستد
زمین می ایستد و استخوان های سرد آفتاب از سردی می لرزد
ستاره ها با مرگ مواجه می شوند
و در رگ های سرد کهکشان
سکون ابدی جاری می شود
تو از نزدم می روی؛
لحاف من در درد خود می پیچد
و اتاقم را تب فرا می گیرد
تو از نزدم می روی؛
تمامی پزشکان جهان
کتاب هایشان را بازخوانی می کنند.


ته رانه ځې،

او زما ټوله فلسفه د کائیناتو په ساړه وجود کې کنږل نیسي
د بخارۍ نه مې ساړه څڅیږي
او هرڅه هرڅه خپل ارام ورکوي
هم حرکت ،هم سکون
هم زما ړنګ تحمل
چې مخامخ راته کښېني
راسره شپې تیروي
راته ډوډۍ پخوي
د فلسفې مې کتابونه لولي
او بیا زما څخه پوښتنې کوي
د مخ ویښتان مې خریي
او د قهوې ګیلاس مې مخې ته ږدي.
ته رانه ځې،
او په پخلي باندې مې
د دنیا اور او اوبه
ټول کاسې او حتی ټول دیګونه
کټ کټ خندا کوي، ملنډې وهي.
ته رانه ځې،
او د بڅرو حرکت دریږي
ځمکه دریږي او د لمر ساړه هډونه له یخنۍ نه رېږدي
ستورو کې مرګ پیښیږي
د کهکشان سړو رګونو کې تلپاتی سکون لاره کوي.
ته رانه ځې،
زما بړستنه په خپل درد تاویږي
کوټه مې تبه نیسي.
ته رانه ځې،
د دنیا ټول ډاکتران
خپل کتابونه بیا له سره لولي.