آیا تا حالا فکر کردیم که وقتی میگوییم افغانستان  خانهء  مشترک  تمام ساکنین آن است ، اقلیت هندوباوران و سیکهـ ها ویا بعبارهء هموطنان هندو و سیک ما نیز شامل آنها میباشند؟ 

بلی ! این اقلیت مظلوم که با داشتن تاریخ بس طولانی در این کشور همیشه با تحقیر و آزار های مختلفی روبرو بودند و از هیچ نوع خدمت در این سرزمین دریغ نکردند ،شاید در بسا مناطق بیشتر از دیگران نیز آسیب پذیرتر بوده باشند.    

درقانون اساسی افغانستان به تمام ساکنین کشورحق برابر قایل شده وهمه ازیک حق مساوی شهروندی باید برخوردار باشند، اما با تأسف می بینیم  که حتی خود  قانون گذاران  هم بدان عمل نمیکنند و به قولی باید گفت :     

هرچه بگندد نمکش می زنند

 وای از آندم که بگندد نمک

طوری که در طی چند سال اخیر ما شاهد آن هستیم  در محلی که  اساس  قانون  گذاشته  و تصویب میشود متأسفانه خود شان در واقع بدان عمل نمیکنند. شاید از نگاه  کمیت اقلیت  دینی مذهبی هندو و سیک زیاد نباشند ، اما از آنجاییکه پارلمان کشور بمثابهء خانهء ملت قلمداد میگردد ، پس ناگزیریم هندوان و سیکهـ های افغانستان را نیز بخشی ازهمین ملت دانست و حد  اقل  یک کرسی درکنارسایر نماینده گان ملت بدانها  اختصاص دهیم . اما خانهء ملت  تا  حال  آنرا نپذیرفته است . سروده ای ذیل درد دلی است از زبان این هموطنان ما  که در اتفاقات  سه دههء اخیر اگر بیشتر از سایرین رنج و زحمت ندیده باشند بدون شک کمترهم ندیدند. امید می رود تا دولتمردان کشوردر خصوص دردهای این اقلیت هموطن ما توجه شایانی نموده در رفع مشکلات  شان سریعآ اقدام کنند .                       

 با عرض حرمت

قیوم بشیر

ملبورن – آسترالیا

سوم فبروری 2014

گریستم

خواندی مرا هنود و  ندیدی  که کیستم

از بهر چه شکسته  دلِ  من  و چیستم

عمری در سکوت   دلم   ناله  ها  زدم

در ملک خود غریبم  وهمواره   زیستم

هرجاکه حرف خدمت وآزادی ودفاعست

با جان  و  دل  مقابل  دشمن  می ایستم

اما  دریغ   که  پاس   وطنداریم    نشد

افسرده ام   ز  رنج  و ز کینه  بریستم

برخیز  هموطن   بدهیم   دستِ  همدلی

هندو و سیکهم و  ز  تعصب   تهیستم

دارم « بشیر»  شکایتی از پارلمان  ما

کآنجا  زبان   ما   ببریدند    و   نیستم

بنگر دلا  چه  دردی  گریبان  ما گرفت

برحال و روز میهنِ خود سخت گریستم