|
ما له خپل اوښکو ژړل
ما له خپل اوښکو ژړل
چې سترګې سرې د هیڅ بازار تر لیونتوبه را ونه رسیدم
نه مې ډک زړه خالي شو
نه مې د سر ویښتان خواره پریښودل
نه مې څوک ووېرول
او نه مې مینې لره خپله ستوماني وښوده،
همالته پاته شومه
لا مې په یاد نه دي چې څو بجې وې
د کوم کال کومه ورځ وه
چېرته چې تا راته تر شا تر شا را وکتله
او زه مې خپلې ناکامۍ او ستومانۍ تر پښو لاندې کړمه
خدایږو زما په دې نازک پدر نعلت زړه باندې څه وشوله
چې د سړک د ګڼه ګوڼو خوبولې سترګې
لاهم د ښار له رڼا ګانو نه،
زما د مرګ پوښتنه کوي.
|
