هادی میران

 

۱۱ اکتبر ۲۰۱۳ کابل

یک غزل تازه

به یادت هست شامی را که تاک آرزو خم شد؟
نخستین خوشه ی شیرین دیدارت فراهم شد

خیال هاجرم در جستجوی قطره آبی بود
لب آشفته ات فواره زد، الطاف زمزم شد

امید من گره افتاد در گیسوی چشمانت
گره پشت گره پیچید و با پلک تو محکم شد

دل حّوایی ات از دامن فردوس بیرون زد
میان برگ گل رقصید و گردنبند آدم شد

زمین چرخید و در طاق کلیسای خیال من
حضور اقدست روشن شد و تصویر مریم شد

کنار باغسار عاشقی در حوزه ی مهرت
دلم آموخت فقه چشمهایت را، مُعَمَم شد

نمی دانم چه می گفتیم اما بار سنگینی
برای مدتی از شانه ی لبهای ما کم شد

 

۱۵ اکتوبر ۲۰۱۳