کابل ناتهـ،/شیرین حضرتی/پنج سروده ی تازه

کابل ناتهـ، Kabulnath



شیرین حضرتی

پنج سروده ی تازه


۱- دست های بی ریشه ام را در گلدان عشق می کارم، انگشتانی که همیشه خوشه های اندوه را می فشرند، شاید ازبوسه های مکرر خورشید آغاز تولدی دوباره باشند. ۲- نسیم یادت وزید، بوسه ای نثارش کردم، موج تنهایی ام طوفانی شد و به عمق بحرعشقت پرتابم کرد، بیا شیشه های همدیگررا بشکنیم یک آیینه باشیم! ۳- سکوت... حرف‌ناگفته‌ای‌ست که به گلوی دلم چنگ می زند، سخن چگونه پر بگشاید، وقتی واژه ها در قفس اند؟! ۴- خسته ام از دیارآدمک ها، سفرم این بار به شهرآسمان است، به خانه ماه و سوغاتی ام چمدانی پر از ستاره خواهد بود. ۵- من بی تو درباغچه دلم درد می کارم، یادت اما آن قدر زیباست که عشق می روید. ۶- نگاه تلخ خاک به باغچه تشنه حوض، تنها وخالی درحسرت تصویرپاییزی باغ آسمان خسته ازابرهای ولگرد ومن ازپشت پنجره نگاه نگرانم را می دزدم ! «شیرین حضرتی»