|
رفتارت به رشته ی تحریر درنمی آید
شبیه ی شمال شده ای،
تا می رسی/ می روی!
اگه غزلسرا بودم!
با عروض وُ وزن وُ قافیه وُ ردیف
موزون ات می کردم؛
وَ با سنان وُ ناوک وُ تیر وُ کمان وُ خنجر
اندازه ات می گرفتم؛
اگه می توانستم غزالی را از هندوکش
مرده یا زنده پایین می کردم،
برای مقایسه ی چشمان ات.
وعده نمی کنم
خلع سلاح شده ام
حکومت کرزی مهم ترین کارش همین بود:
«که شماله، خلع سلاح کنه».
نیمایی سرا اگه می بودم!
تو را در دیوان فروغ از پنجره می دیدم،
با نیما در «می تراود مهتاب» کنارت می خفتم،
به خاطر سهراب می رفتم از کاجی بلندی بالا
می نشستم پای فواره ی اساطیر زمین
با خدا برای دیدارت
به خواب سبز می رفتم.
شاملویی سرا هم نیستم!
که پستان ات را
کندوهای قطغن می گفتم
وَ اگه نصیب می شد صدای بوسیدن ات را می شنیدم؛
می گفتم گنجشگ های پرگوی باغ،
بس کنید، داره خوابم می بره!
یا مثل چند شاعر رفیقم
همینجا –کابل-
«نمی دانم این چیزهای بدل را از کجا وارد کرده اند!»
تو را با پیاله وُ قهوه وُ چای وُ میز وُ سگرت دانی
عمودی وُ افقی می کردم
تا زیبایی شناسی ات مدرن می شد.
انتظار بیش تر از این را
از من نداشته باش!
من که
از زیبا کرباسی وُ فریبا شاد کهن وُ فاطمه اختصاری
وَ از شاعری که معشوقه هایش را لت وُکوب می کند
«نام اش به خاطر انتقاد چند شاعر وُ نویسنده ی ایرانی از یادم رفت»
داخل پرانتز –علی عبدالرضایی-
خیلی پسمانده ام؛
چون اکثر شان یا در غرب اند یا در تهران که بروند غرب،
حتا از احمد رضا احمدی عقبم
چون هیچگاه نتوانستم
به نگاه در چاهِ آب قناعت کنم
یا شاخه ی ابریشم را
از چهره ات بردارم وُ
بگویم که باد آورده بود!.
عجب در این شعر به تعویق افتادی
خیلی به شوق آمده بودم
تا شالوده شکنی ات کرده
در نوشتار آمیخته کنم ات
اما تا رسیدی/ رفتی
به رشته ی تحریر کَشانده ات نتوانستم
یک شانس دگه هم بده
خدا کنه که در شعری
کافی ست قهوه نه
فقط قسمتی از بدن ات تجلی کند
حسابی شالوده شکنی ات می کنم
تا دل دریدا از یخ
سالنگی شود،
باشه! «فعلن».
|
