۸ صبح

   دیروز برخی از نمایندگان مجلس از فتوای جهاد علیه رسانه‌ها سخن گفتند؛ نمایندگانی که در برابر موجی از انتحار و انفجار سکوت مرگبار در پیش گرفته و هیچ‌گاهی در اعتراض به آن فتوا صادر نکرده‌اند.
این نمایندگان به‌خوبی می‌دانند که رشد رسانه‌ها یگانه دست‌آوردی است که حتا خود آنان از آن یاد می‌کنند. رسانه‌های افغانستان امروز در نقش ناظران بینا بر زاویه‌های پنهان دولت‌مردان عمل کرده و واسطه‌ای قوی میان مردم و دولت می‌باشند.
اعتماد مردم به رسانه‌ها آن‌قدر زیاد است که در بسیاری موارد متضررین و قربانیان پیش از آن‌که به نهادهای عدلی و قضایی مراجعه کنند، به سراغ رسانه‌ها می‌روند. این وکلا به‌خوبی می‌دانند که اگر رسانه‌ها نباشند، لبخندهای این سیاست‌مداران را هرگز موکلان‌شان نخواهند دید و فتوا و تکفیر آنان را نیز نخواهند شنید. متاسفانه خانه‌ی ملت به‌جای آن‌که به مسایل مهم و جدی توجه کند، امروز با تیغ برنده‌اش قانون منع خشونت علیه زن و رسانه‌ها را هدف گرفته است.
جای بسیار خوشبختی است که رییس‌جمهور کرزی در طول سالیان گذشته همواره در حمایت از رسانه‌ها تلاش کرده و در آخرین مورد نیز از رییس‌جمهور آینده خواست که به آزادی بیان احترام بگذارد.
امروز افغانستان در ردیف کشورهایی قرار گرفته است که از وضعیت مناسبی در عرصه آزادی اطلاع‌رسانی برخورداراند. این عده از وکلا آرزو دارند که افغانستان به عقب برگردد؛ عصری که نه صدا بود و نه موسیقی، تنها آواز نشریه ضرب مومن و صدای شریعت به گوش می‌رسید.
فتوادهندگان علیه رسانه‌ها آرزو دارند که ما به جامعه‌ای تک‌صدایی برگردیم تا هیچ نظارتی بر عملکرد مسوولان نباشد و همه در تاریکی بتوانند به تاراج و غارت سرمایه‌های ملت بپردازند.
فتوادهندگان بدانند که عصر تاریکی و تک‌صدایی به پایان رسیده است. در این عصر کسی نمی‌تواند با دیوار کشیدن از نشر و گردش اطلاعات جلوگیری کند. امروز هر شهروند یک خبرنگار است. امروز دیگر دولت خبر را خلق و نشر نمی‌کند بلکه این مردم هستند که با شکار دوربین و چشمان تیزبین‌شان از کج‌روی‌های مسوولان خبر می‌سازند و آن را نشر می‌کنند.
با این‌همه می‌توان گفت که مخالفت با رسانه در واقع فرار از دید نظارتی مردم است.
این عده می‌خواهند که در تاراج، قراردادها و غارتگری‌ها معافیت داشته باشند و هیچ کسی از آنان بازخواست نکند. آنان اگر طرفدار اصلاحات در وضعیت رسانه‌ها می‌باشند چرا در طول سه‌سال تلاش نکردند تا قانون رسانه‌ها تطبیق شود.
این عده بدانند که با فتوا مشکل حل نمی‌شود. رسانه‌ها باید در چارچوب قانون اساسی عمل کنند و با مسوولیت‌پذیری نقش اطلاع‌رسانی و واسطه‌ای میان مردم و دولت را مسوولانه ایفا کنند. مردم افغانستان امروز طعم شیرین آزادی بیان را چشیده و هرگز اجازه نخواهند داد تا تاریک‌اندیشان فضای سانسور و محدودیت را اعمال کنند.