نه سال می تواند زمان کوتاه و دراز و خوب و بدی باشد، برای یک زندانی نه صد سال و برای یک زوج خوشبخت نه دقیقه . می توان نه ساله بود و به صنف دو و سه مکتب رفت و با بچه ها بازی کرد ، می شود نه ساله بود و زن آدم هفتاد ساله یی شد... نه سال می تواند هم زمان درازی باشد هم کوتاه، هم خوب و هم بد. به هر حال می خواهم حرف آخرم را در آغاز بزنم که بیایید ببینیم این برادر ما ایشور داس دراین نه سال چه کرده است؟ ایشورداس نه سال پیش درهشت مارچ کابل ناتهـ را بر روی ما گشود.امروز نام کابل ناتهـ و او چنان به هم گره خورده است که وقتی از یکی می گویی منظورت هر دواست. ایشور داس دراین نه سال بی تابانه و عاشقانه کارکرده است. مدیریت یک سایت متعهد که حرفی برای گفتن داشته باشد کار آسانی نیست. او بی دریغ درجمع وبست ونشر آثار در حوزهء ادب، سیاست، جامعهء مدنی و حقوق بشر کارو کوشش کرده است. چیزی که انجام می دهد مثل کف دست آن جا باز افتاده است و ضرورتی ندارد برایش توضیح بیاوریم. اما روشن است که یک انگیزهء ستایش برانگیزی دارد این ایشور داس ما. سایت کابل ناتهـ و ایشور داس نام های زنده یی اند وخوبیش این که با این بهانه هنوز روحم می تواند با نریندر سنگهـ کوچهء درمسال کارتهء پروان وسوربیر سنگهـ وگر بچن سنگهـ و وینود...، همصنفی هایم در لیسهء نادریه و دیگردوستان و برادران هندوباور و سیکهـ ام، که در محلهء نزدیک به خانهء ما زندگی می کردند ، در پیوند باشد. من چیزی ندارم که نثارایشورداس و کابل ناتهـ کنم جزمهر و دوستی ، چیزی که نقد در دستم است. به گوشش نرسد گاهی هم از شرم آب می شوم واز خجلت گوشه می پالم وقتی می بینم او نمی تواند از دست من مرده اش را بسوزاند اما او بر مرده ام می گرید و زنده ام را ستایش می کند. یزدان او را به داشت خود بدارد و نود ونه سال دیگر عمر کند. چنین باد، چنین تر باد!