توافق حکومتی ولزوم دید حکومتی ها با حکمتیار، واکنش های اندکی را در پی نداشت. بیشترین واکنش ها را می توان از طرف مخالفین او دید. رئوس کلی این واکنش ها:
- حکمتیار در تمام زنده گی سیاسی خویش نشان داده است که مرتجع، ضد ترقی خواهی و ضد مدنیت است.
- اسلام او وسیله وابزار کسب قدرت، فریب مردم بیچاره ومظلوم، فروختن افغانستان به پاکستان و وسیلۀ خونریزی های بسیار بوده و است.
- حکمتیار همواره به سلاح خشونت و بیرحمی متوسل شده است. چه در هنگامی که محصل بود، همچنان زمانی که در پاکستان به سر می برد، دارندۀ اندک مخالفت را با انواع رفتار خشونت آمیز از میان برمیداشت.
- وابسته به مرتجع ترین حلقات مذهبی، نظامی وسیاسی پاکستان وکشورهای مرتجع عربی بوده است.
- با پشیتبانی مقامات پاکستان به ویژه رئیس جمهور معدوم، ضیآ الحق که بیشترین کمک های مخالفین شوروی را دریافت میداشت، از هیبت و کارکرد های خونین وجفا آمیز بیشتر بهره مند بود.
- حزب اسلامی گروهی بود که در پاکستان زندان واعدام گاه داشت.
- گروه ضربتی وتروریستی داشت.
- هیچوقت در پی تفاهم حتا با هم اندیشان و نهادها وافرادی نبو د که حتا اندک اختلافی با وی داشتند.
- ریاست جوی بود. هرگز تن نمی داد که شخص درجه دوم در رده های قدرت گیری ویا حکومتی باشد
- در مقایسه با بقیه رهبران جهادی مقیم پاکستان، سیاست باز ومحیل بود.
- تاکتیک هایی را که در راستای منافع شخصی وگروهی خویش وضع می نمود، با استفاده از ضعف وزمینه های مساعد دیگران به سامان می نشست وبه خونریزی های بیشتر می انجامید. در پیوند به یاد بیاوریم جنگ های کابل و مردم سوز را. با صبغت الله مجددی سرجمگ گرفت و حضور نیروهای جنبش ملی اسلامی عبدالرسید دوستم را بهانه می آورد، اما دیری نپائید با آنها تشکیل شورایی داد که به دامنۀ خونریزی های بیشتر انجامید.
- حکمتیار از نظر قومی آدم متعصب وبرتری جوی بود واست. هنگامی که حکومکت دست نشاندۀ شوروی از هم پاشید، آرگاه وبارگاه کرملن و کمونیسم آن به اضمحلال فضیحت بار ونتیجۀ منطقی اش رسید، از آنجایی که "جنگ اسلام وکمونیسم"، شعارهای پیشینه ومورد نیاز آن رنگ باخت و جهان رقیب وسرمایه دار هم گروه های الۀ دست در افغانستان را رها کردند؛ حکمتیار به رویکردهای قومی بیشتر متوسل شد.
- حکمتیار پس از حملۀ ایالات متحدۀ امریکا ومتحدین آن تحت لوای ملل متحد به افغانستان، چون به قدرت نمی رسید، راه مخالفت آمیز را در پیش گرفت، اما از سوی دیگر با توجه به وضع حکومت مسخره آمیز حامد کرزی، از همان آغاز شاخه های نفوذی خویش را در ارگان های دولتی گذاشت. افرادی مانند، کریم خرم، فاروق وردک و بسا سایر دسیه بازان ودزدان جاهل هرگز رفتاری جاهلانه وآسیب زای خویش را فراموش نکردند که در هیأت فکری وعملی حزب اسلامی جای همیشگی داشت.
- حکمتیار، با توجه به فشار های کوتاه مدتی که امریکا بالای پاکستان آورد، راه بهره گیری از جمهوری اسلامی ایران را در پیش گرفت. واین جمهوری اسلامی ایران هم او را با تمام نکبت ها وجنایاتش در آغوش گرفت.
- با مساعد شده زمینه برگشت به پاکستان، بار دیگر آنجا رفت و به دوکار مشغول شد. 1- هماهنگ کردن گروه های نفوذی در داخل دولت اسلامی افغانستان.2- استفاده از ابزار آدمکشی ها مانند طالبان.

این فرد وگروه اش را که مردم می شناسند با تمام کارنامه های سیاهی که بر جای مانده است؛ نیازهای صف بندی های مختلف اجتماعی در جامعه، ضرورت های گسترش دهی جبهۀ که اشرف غنی از آن نماینده گی می نماید، کرنش های جناح عبدالله عبدالله که برای لمیدن به چوکی ودست نگری زورمندان جهانی به آن نیاز دارد، موافقت ایالات متحدۀ امریکا برای بازگشت او، موقع داد که بر سیلی خونی شنا کند که در وطن جاری کرده است. از وسیلۀ تروریسم در کشوری استفاده نماید که حکومتگرانش موقفی علیه آن ندارند.
آری، وقتی در کشوری تروریست ها همه روزه انسان می کشند، ولی حکومتگران آنها را برادر ودوست می خوانند، ناز میدهند، دربهترین مناطق کابل خانه ها ر اختیارشان می گذارند، ملیون ها دالر را صرف دسترخوان آنها می کنند، مخالفین را به وسیلۀ آنها ترور می کنند، نظامیان مظلوم وسر درکف را قربانی میکنند . . . چرا حکمتیار پیروزمندانه جای ومقامی نگیرد.
حکومتگران وحامیان آنها می دانند که حکمتیار به تشویش مردم می افزاید، اما هرگز به اندوه وغم مردم، به خون ریختۀ شدۀ جوانان وطن، به فقر وفلاکت، و . . . اعتنایی نکرده اند. از این رو به تشویش مردم نیز اعتنایی نکردعه ونمی کنند. آورنده گان او، تقویۀ جبهۀ خویش را در نظر دارند. حکمتیار و"حزب اسلامی ها"، برای چنان جبهۀ متعصب، جاهل و خشونتکار، مهرۀ بدی نیست.
اما آنچه را حکومتگران با این پیش پای بینی سیاسی نادیده می گیرند، هوا وهوس از یاد نرفته وقدرت جویی های او وتربیه یافته گان راه او است . روزی گردن جاده صاف کن های خویش را هم خواهد برید. این ظرفیت حکمتیار تغییری ندیده ودست نخورده است.