مثل صبح خاکستری
که وسط زمستان از اسمان فرو می افتد
از آغوش خودم فرو می ریزم
تا کله ی ظهر خودم را نمی شناسم
با سرم که همانند کوهی روی شانه ام ایستاده است ، درگیرم
اصلا فکر کنم من تو هستم !
فکر کنم آیینه ها مرا اشتباه نشان می دهند
وگرنه چرا
تو که خوب باشی، من خوبم
تو که بد باشی، من دیوانه می شوم
نه !
فکر کنم آیینه ها دروغ می گویند
وگرنه
دیشب که خوابم برد، به تو فکر کرده بودم
صبح که بیدار شدم
چیزی از خودم نمی دانستم
چه می دانم !
شاید هم زیر پوست تمام جهان تو باشی
و ما خریطه های بی شکل
هر روز ترا حمل می کنیم
تا زندگی اتفاق قشنگی باشد