چنان نمک زده بر زخم دل که حیرانم
ز یادی شورشده اشک های چشمانم

چنان ز عشق تو لبریز بودم از آغاز
که عطر و بوی تو میداد کنج ایوانم

به حیرتم که گهی سَر کنی به زیر بال
و پیش خود به قناعت رسی که: آسانم

منی که دار و ندار دلم به پای تو و
تویی که صاحب دل گشته گفتی: مهمانم

چه ساده می شکنی دل چه بی تفاوت و سرد
نه لب گشایی به پوزش، نه پاسخی، نگرانم

بیا و حرف بزن، لب گشا و روشن کن
کجا رویم و کجا میرسد سر انجامم


م.ا.ع
۲۳/۰۱/۲۰۱۷