مصاحبه گسترده ئی که دونالد ترامپ رئیس جمهور منتخب ایالات متحد امریکا با روزنامه "تایمز" بریتانیائی و " بیلد" آلمانی انجام داده و روز دوشنبه انتشار یافته است، شامل یک مورد است که مستقیماً با منطقه آسیای جنوبی ربط دارد و آن ملاحظاتش در مورد افغانستان می باشد. ترامپ گفت:
«من به چیزهایی نگاه کردم که به دلیل محرمانه بودن شان اجازه ندارم به شما نشان بدهم، اما من فقط به افغانستان [در این اسناد] نگاه کردم، و می‌بینیم که هر سال [طالبان] بیشتر، بیشتر و بیشتر می‌شوند. [اینجاست] که آدم می‌گوید، آنجا چه چیزی در جریان است؟ ... اوضاع در افغانستان خوب نیست، هیچ چیز خوب نیست. من حدس می‌زنم نزدیک به ۱۷ سال می‌شود که در افغانستان هستیم. اما در همه جا ببینید، ما آدم‌های مان را اجازه نمی‌دهیم کاری را که قرار است بکنند، انجام بدهند. شما می‌دانید ما اردوی بزرگی داریم. ما می‌خواهیم اردوی بسیار بزرگتری داشته باشیم. ما می‌دانیم که اکنون [این اردو] بسیار به تحلیل رفته است، ما می‌خواهیم اردوی بزرگی داشته باشیم، اما ما نمی‌گذاریم اردوی ما پیروز گردد.»
ترامپ به این نظر است که جنگ افغانستان می توانست با پیروزی توام باشد هرگاه وزارت دفاع ایالات متحد امریکا دست آزاد می داشت. دلیل چنین ادعائی اینست که بارک اوباما سلف وی در هدایت این مهم ناکام شد و کاخ سفید در رهبری جنگ مداخله کرد. اما این چیزیست که مربوط به تاریخ گذشته است.
درعین زمان ترامپ همچنان اعتراف به عروج چشمگیر طالبان در سالهای اخیر نمود و پذیرفت که کارها بسیار خراب پیش رفته اند و جنگ به طولانی شدن کشانیده شده است.
سوال بزرگ اینست که ترامپ چه پیشنهادی برای انجام دادن در این مورد دارد، اما او در این قسمت ساکت است. این سکوت را به دو نحو می توان تعبیر کرد، یکی آنکه او اکنون پیشنهاد می نماید که به قوماندان های نظامی دست آزاد داده شود تا به پیروزی در قبال طالبان نائل گردند و یا دوم اینکه او به پایان دادن جنگ به زودی ممکن از طریق راه حل از طریق مذاکره اولویت قایل می شود.
امکان آن وجود دارد که او گزینه دوم را ترجیح بدهد، زیرا در غیر آن از لحاظ سیاسی سودمند خواهد بود تا تصمیمش را برای دست ازاد دادن به قوماندان های ایالات متحد امریکا به طور باور انگیزی فرموله کند و بگوید « بگذار اردوی ما در افغانستان پیروز شود.»
هرگاه قرار چنین باشد، ایالات متحد امریکا با پاکستان داخل تعامل می شود و کمک سایر کشورهای منطقه را برای اعمال نفوذ شان بر پاکستان مطالبه می کند. ترامپ مکرراً اشارت نموده است که درمبارزه علیه تروریسم در سوریه حاضر به همکاری با روسیه می باشد. آیا ابهام استراتژیکی او در مورد آنچه فراروی افغانستان قرار دارد، اشارتی است به یک همکاری بالقوه روسیه و امریکا در افغانستان؟

روسیه به سهم خود همواره خواهان چنین همکاری در افغانستان بوده است، اما پیوسته توسط ایالات متحد امریکا رد شده است. آیا ما در اینجا انتظار یک تغییر دراماتیک را داریم؟ برخی از اقدامات اخیر روسیه بیانگر چنین چیزیست، به خصوص نشست سه جانبه روسیه، چین و پاکستان در مسکو در اخیر ماه دسمبر برای مباحثه روی افغانستان.
برای یک آغاز، «گرم شدن» روابط میان روسیه وپاکستان را می توان دست کم قسماً از این چشم انداز در نظر گرفت.
به عین ترتیب اعلام اخیر مسکو دایر برتصمیمش برای تاسیس یک پایگاه هوائی در عینی تاجیکستان، از قرار معلوم نیم نگاهی به اوضاع افغانستان دارد. یک پایگاه هوائی در عینی سکوی راه اندازی عملیات ها در درون افغانستان را فراهم می گرداند.
بازهم، ماریا زاخاروفوا سخنگوی وزارت خارجه در هفته گذشته در مسکو اعلام نمود که روسیه در اخیر این ماه شاید در قسمت رفع تحریم های ملل متحد علیه گلب الدین حکمتیار رهبر مجاهدین توافق نماید. او گفت:

« ما مکرراً در جریان گزارشدهیها و موارد دیگر موضع پایدار روسیه را در حمایت از پروسه صلح افغانستان اظهار داشته ایم و ما از امضای توافقنامه بین حکومت افغانستان و حزب اسلامی افغانستان به رهبری گلب الدین حکمتیار تمجید کرده ایم. جانب روسیه ابراز تمایل نمود تا در قسمت بیرون کشیدن افراد از لیست تروریست های شورای امنیت ملل متحد با در نظرداشت منافع ملی افغانستان، انعطاف پذیر باشد.»

« تاخیر در تصمیم گیری نهائی در این مورد دارای سرشت تخنیکی بوده و ناشی از ضرورت همآهنگی بین شعبات مختلف در روسیه می باشد. ما امیدوار و معتقدیم که این مسائله به طور مثبتی پیش از پایان این ماه حل وفصل می شود.»
این انکشاف به دلیلی کسب اهمیت می نماید که رفع تحریمات شورای امنیت ملل متحد حکمتیار را قادر می گرداند که به طور کاملی در حیات سیاسی متعارف افغانستان مشارکت نماید و به این ترتیب الگوئی برای آشتی با طالبان نیز گردد.( طالبان نیز بر رفع چنین تحریمهای شورای امنیت ملل متحد در قسمت رهبران شان اصرار نموده اند.)

مسکو چه در سوریه و یا در افغانستان از همکاری "نظامیان با نظامیان" با ایالات متحد امریکا استقبال می کند، زیرا احتمال دارد پیامد مثتی بر مجموع مناسبات شان داشته باشد و به طور عام به کاهش تنشها بیانجامد.به تدریج و به طور فزاینده ای حتی به بطلان برخی اقدامات رنجش آوری منجر شود که در ماه های اخیر توسط اداره اوباما عمداً به منظور ایجاد شرایط یک جنگ سرد جدید صورت گرفتند. هدف آن بود تا ترامپ را در مسیر سیاست های جا افتاده ایالات متحد امریکا در مورد روسیه میخکوب نموده و مانع هرگونه اقداماتش برای یافتن راه جدیدی در جهت بهبود مناسبات گردد. دهلی جدید باید چنین انکشافی را پیشبینی کند و یک دیالوگ استراتژیک را با مسکو برقرار نماید که باهم در مورد امنیت و ثبات منطقه ئی منافع و نگرانیهای مشترک دارند.