همین چند روز پیش که کوتاه نوشت "امکانات میسر مبارزه علیــــه تروریسم و دهشت افگــنی در افغانستان" را انتشار دادم، ذهنم هنوز مشغول طرح مطالباتی بود که به چند موضوع  توجه جدی تر شود:

-         طرح مطالبات، نقطۀ محوری و اصلی را فراموش نکند.

-         مخاطبان معلوم باشند

-         مطالبات شعار بازانه نباشند

-         ابراز آرزومندی از طرف عناصر مطلع از طرح آن سانسور نشود

-         طرح مطالبات عقب مانده و دیر از وقت نباشند . . .

و در نتیجه ارزیابی ام این بود که اگر حکومتی ها راه تقویه و آوردن تروریست های طالبانی وهم اندیشان آن را در پیش گرفته اند، با ایشان مبارزه شود. این مبارزه هم امکانات و مکان را نیز درنظر بگیرد. به سخن دیگر از امکانات میسر صرف نظر نشود.

در پیوند با روز گاراسفباری که هموطنان هندو وسیکهـ باور ما را فرا گرفته است، نیز شایان یادآوری است که موضوع محوری و مرکزی مطالبات را همزمان با حضور مکانی طرح آن در نظر آوریم. به طو رمثال:

-         آنها نیز از باشنده گان دیرینه وپیشینۀ آن سرزمین استند.

-         آنها در طول سده ها پیهم زیرستم چند گانه قرار داشته اند.

با آنهم وطن خود را دوست داشته و به رغم تحمل ستم های چند گانه ناشی از  دیگر باوری خویش، چنان با صمیمت به کار وزحمت پرداخته اند که هیچ آسیبی هم از آنها در اوضاع کشور نرسیده. چپاول، برهم زنی نظم عمومی، ایجاد تشنج و . . . را جامعه از آنها ندیده است.

با این همه، از چند دهه به اینطرف می نگریم که ستم پیشینه عمیقر وگسترده تر شد. دست اذیت وآزار در گلوی زنده گی پر اندوه آنها بیشتر ره برد. دارایی های شان غصب شد. طرف حمله وتاخت وتاز قرار گرفتند. تعدادی مهاجر شدند و بخش باقی مانده در آتش ستم وتبعیض سوختند وساختند. با به میان آمدن حکومت حامد کرزی نه تنها که بهبودی مورد نیاز تحقق نیافت بلکه دامنۀ آزار واذیت به سوی جای های هم ره برد که میت را به آتش می نهادند. مرده ها را که باید با احترام دید و اخلاق وفرهنگ نسانی را رعایت نمود، عده یی آن رفتار انسانی را کنار نهاده با بهانه های جاهلانه مراسم آتشسپاری میت را برهم زدند.

حکومتی ها هم که وظیفه داشتند، جلو این نوع اعمال غیر انسانی را بکیرند، به دلیل آشکار بی توجهی به امنیت و ومشغول بودن در جنگ قدرت، زراندوزی وفساد پیشه گی، در زمینۀ آزطار رسانی به هندوها وسیکهـ ها موقع بیشتر دادند.

اگر اوضاع در کل اکثریت عظیم مردم را به اعتراض واداشت، وبخشی از جوانان ناگیز شدند که راه مهاجرت در پیش بگیرند، معلوم بود که تعدادی از هندوها نیز به این سرنوشت نا رشن تن دادند.

اگر جوانان بی شمار هنگام ارائۀ پناهنده گی  از نبود، امنیت، تداوم جنگ تروریستی طالبان ودیگر تروریست ها در افغانستان می گویند و دلیل آمدن خویش را به کشور های اروپایی مطرح میکنند، در نظر آوریم جوانان هندو وسیکهـ را که کجای دلیل ودلایل شان غیر موجه خواهد بود. آنانی  را که تنها بی امنیتی وفساد پیشه گی و انتحار وانفجار می آزارد بلکه  بخش وسیع مردم عادی پرورده شده با فرهنگ دشمنی و دیگر باور ناپذیرانه، زنده مردۀ شان را آزار می رسانند، بیش از همه حقد دارند که از تهید حیات خویش در افغانستان صادقانه دلیل بیاورند و پنهاهندگی بدهند.

حالا این مطرح است که اگر حکومت وظیفۀ خویش را برای تأمین امنیت انجام نداد، اگر مردم هنوز آماده نشده اند فرنهنگ بی احترامی به هندو ها را کنار بگذارند، در خارج کشور وظیفۀ آنانی که حکومت ورفتار غلط در برابر هندوها را نمی پذیرند چیست؟

تصور می شود که در اینجا انگشت ملامتی را به سوی خودما و یا کسانی بگیریم که می دانیم ولی عمل نمی کنیم. می دانیم که دوباره فرستادن هندو وسیکهـ مهاجر به افغانستان جفای بزرگ در حق او نیز است. زیرا برای او واقعاً فضایی ایجاد شده است که: اسمان بلند وزمین سخت.

پس پشتیبانی از این طرح و مطالبۀ داد خواهانه که با قلم، قدم وهمیاری های مختلف به داد هندوها برسیم ونگذاریم که به افغانستان فرستاده شوند، میسر است وممکن. می بینیک که اگر چند هموطن ما دست به کار می شوند، نانه می نویسند، توجه خبرنگاران را جلب می نمایند؛ کار شان بی تأثیر نیست. واگر این داد خواهی را گرمی ببخشیم، همه در حد توان صداهای خویش را بلندذ کنیم، در معرفی واقعی اوضاع جاری و موجه بودن پس نفرستادن آنها کمکی می نمادئیم که دور از توان نیست.