آدم ها می روند
این که چگونه؛
همیشه می ماند.
_________________
چسان بنویسم،
او که دستان ام را
باخود برده
_________________
حتمن رنج خواهی برد،
وقتی بفهمی
زیبا ترینِ ندامت های تو بوده ام
_________________
از دست دادن تو،
آغازِ خود شدنِ
من بود
_________________

عشق می آید
وآنگاهی هم که آمد
ترا در آغوش می گیرد
نام ات را صدا می کند
و محو ات می کند
گاهی هم عشق
بی هیچ قصدی
ترا می آزارد
عشق مکاره گی بلد نیست
چون زندگی را درک می کند
می داند که تا حال چقدر سخت بوده 
________________________

اولین پسری که مرا بوسید،
شانه هایم را آنگونه پایین گرفت
که دستگیر بایسکلی را
که بار اول سوار شده بود.
پنج ساله بودم.
لبانش بوی گرسنگی می داد،
بویِ گرسنگیِ گرفته از پدرش،
که چهار صبح از مادرِ او طمع می گرفت.
او اولین پسری بود که،
به من یاد داد، که تنم
برای سپردن به آنهایی است که می خواهند
و من باید کمتر ازهیچ باشم.
و خدای من،
خودم را چه خالی حس کردم.
مثل مادر او در 4:20 صبح
_________________
تو از صدایم
بیم داشتی،
من هم تصمیم گرفتم
که ازش بترسم.
______________
گفت، من سکس کرده ام
ولی نمی دانم
عشق ورزیدن
چی حسی دارد
________________
پاهایم را با پاهایت
به زمین میخ کردی
و خواستی که
ایستاده شوم
_____________
تجاوز ترا
دوپاره می کند
ولی نمی تواند
تمام ات کند
______________
غم تو در جاهای
می زید
که آن جا نباید غم باشد
____________________________________________
"روپی کوور" شاعرِ معاصر کانادایی زاده ی پنجابِ هندوستان است.
در کودکی با خانواده اش به کانادا آمده. فعلن در آنتِریو در شهر برمپتون زندگی می کند.