كنارم كه مي نشيني
به چهار ستون زندگي تكيه مي زنم
دريافته ام
تمام زنانگي هاي تنم
با تو پيوند ناگسستني دارد
صدايم كه مي زني
جهان امواج موزوني است
كه مرا در بر مي كشد
دست كه مي بري
تنم كتيبه اي ميشود
از شعر هاي جهان
دردهايم را با تو دفن مي كنم
كمر مي بندم
با شال گل سيب
و به جنگ تاريخ مي روم
