ز بس دنیا دو رنگی کرده، ای دوست
گل و‌ پروانه جنگی کرده، ای دوست
نه بالِ پر زدن، نی شوقِ ماندن
نفس در سینه تنگی کرده، ای دوست

منم پروانه ی پر پر در این‌جا
رسیده تا خط آخر در این‌جا
نبودِ یک نفر در این حوالی
به چندین رنج شد منجر در این‌جا