در آستانه ی سالروز تخریب بودای بامیان قرار داریم. درچنین روزهایی بود که منادیان جهل و عصبیت با انفجار بودای بامیان، افغانستان را از بزرگترین وفاخر ترین میراث تمدنی ـ تاریخی اش محروم کرد. بوداها فرویخته است وشاید هرگز دوباره برپای نایستد اما آنچه که مایه ی نگرانی مضاعف است این است دیوارهوشیاری و حسایت ما نسبت به تاریخ و میراث فرهنگی مان نیز ترک های عظیم برداشته است. ما اکنون فراموش کرده ایم و بکلی ازیاد برده ایم که مرمت بامیان بکجا رسید و هزاران آثار باقیمانده در دره های بامیان به چه سرنوشتی دچار است؟

امروز با مجتبی میرزایی، جوان باستان شناسی که سالهاست عاشقانه با خاکریزهای غلغله و سنگریزه های بودا، جانش را درامیخته است، صحبت می کردم. مجتبی غمگین ونگران است از این که هیچکس به فکر مرمت و محافظت گنج های تاریخ وهویت این سرزمین نیست. می گوید ساخت وسازهای بی رویه وبی توجهی دولتمردان، بامیان را درمعرض دفن شدن در سیاهچاله های فراموشی وبی خبری قرار داده است. می گوید، یونسکو بامیان را در "خط سرخ" قرار داده است؛ یعنی اینکه کارآثار باقیمانده ی بامیان از سرحد نگرانی گذشته و درسرحد اخطار قرارگرفته است. می گوید اگر ارگ نشینان و متولیان فرهنگ و میراث تاریخی بیش از این، پنبه های غفلت را از گوش شان برندارند، یونسکو بامیان را ازفهرست میراث مشترک بشری حذف می کند وحمایت های اندکش را نیز بر می دارد و آنگاه است که بامیان شاهد شهادت دوباره ی خود خواهد بود.

بنابراین، درنظر دارم با همکاری و مشوره ی همه ی شما عزیزانی که دغدغه هویت وتاریخ و میراث تمدنی دارید، نامه ی سرگشاده و یا اعتراضنامه ویا هشدارنامه ای به سران غافل مملکتی بنویسیم و آنهارا هشدار و اخطار بدهیم که به فراموشی بامیان خاتمه بدهند.

بامیان و گنج ها ورنجهای تاریخی اش را بیش ازین زیر خاک تعصب و فراموشی، مدفون نگه ندارند. از یونسکو بخواهیم که همچنان حمایت و توجه خودرا نسبت به بامیان ادامه بدهد.
تا نظر شما چه باشد؟