آنکه از عشق گریبانی بود
پاره و فریادی
آنکه در خشم قیامت میکرد
از«چرا»
از هنر آزادی
سرکش و حوصله خارا مردی!
نازنین مرگتر از وی دیگر
همۀ خاک یکی مرد نداشت
که جوانمرگی او فاجعه داد
قحطی آب و علف بار آورد
و زمینی تر از او
هیچکس درد نداشت
سرکش و حوصله خارا مردی!
نازنین را مبرید
و به مهتابی ابریشم و قو مکشانید
بر سر سنگ بخوابانیدش
مسپارید به خاک
شاخه یی را که پناهگاه کبوتر ها بود
مسپارید به خاک
قامتی را که به هنگام قیام
همه هندوکش بود
و نماز همه را
با چرایی
اقتدا می فرمود
مسپارید به خاک
چشمهایی را که
نگهبان نجابت بودند
سرکش و حوصله خارا مردی!
کاش میدانستم
این جوانی که ویش
نذر این مزرعۀ خشک و تهی میسازد
تکیه گاه سفری پیری من میگردد
پیش از آندم که بدوشش بکشند
در برش می کردم
کاش میدانستم
وقتی اینگونه رها
وقتی اینسان عریان
پای با پای جوانمرگی خویش
عشق را میرقصد
مرگ را میرقصد
بوسه بر پا و سرش میکردم
کاش میدانستم
18 قوس 1364
کابل