عزم د يار خويش کنون زود تر کنم

اسباب زند گانی خود مختصر کنم

فرصت چو اندک است شتاب از سفر کنم

بخت ار مدد کند که بکويت گذر کنم

خاک درت ببوسم وا ز ا شک تر کنم

آخر کجا برم د ل نالان خويش را

با کی بگويم ا ين غم پنهان خويش را

داد م به د ست نا له گريبا ن خويش را

تا ا ز کفم کشيد ه ی د ا مان خويش را

هر لحظه خاک از غم هجران بسر کنم

ای سرو خوشخرام که سالار و سروری

از د لبران تو يک سرو گردن فرا تری

با قامت بلند همانا که محشری

بر تربتم اگر تو پس ا ز مرگ بگذ ری

ا ز خا ک سر بر آرم و سويت نظر کنم

ا ی رفته همچو خرمن گل از کنار من

دردا که بی رخ تو خزان شد بهار من

غير از غم تو نيست کسی غمگسار من

واقف نه ا ی ز حا ل د ل بيقرار من

شب را چگونه از غم هجران سحر کنم

عزت گز ين د رد غم از رنج پيری ام

محتاج روز گار از ين نا گزيری ام

جزغم نکرده (راهی) کسی د ستگيری ام

شورش مگيرخرد ه به اين گوشه گيری ام

حا شا بغير عشق که کار د گر کنم

تهران ۱۸حمل ۱۳۷۹