و من که درد ترا درد خویش میشمارم
به روز حادثه تــــــنها ترا نمی گـــــذارم

همیــــشه با منی از یاد کی فراموشی ؟
همیــــشه بیشتر از جان دوستت دارم

چه شد ؟به دستِ بدان سرنوشتت افتاده
حقـــــیر و خوار شدی میهنِ گرفتارم

حضور این همه شیطان به دامنت به خدا
قســـــم که مایه ی شرم منست و آزارم

ز جانیانی که ابزار جنگ شان خداست
از این سپاه ِ شیاطین خدایی بیزارم

روایتِ غم تو زخمِ مهلکِ قرن است
پرانده خواب ز چشمم ببین که بیدارم

*****
سرِ بلند تو خواهم به دور از آفت دهر
فدای تو شوم ای مرزو بوم بیمارم

ا.پگاهی
۲۰۱۵/۰۳/۲۵