|
دختری از شهر زیبایی ها
بیدار شد زخواب با دلربای ها
رقصان می چرخید و می دوید
خورشید هم بود درخشان آنجا
رویش با قطراتی شبنم شست
....................
میان آن نور خورشید گرم
مهتاب چشمک به دختر می زد
دخترک رویش که در آب دید
خنده ها بر جلوه سحر میزد
با سلام وی باد هم لرزید
نسيم صبح با هزاران بوسه
باد میان خرمن گیسوانش
شادمان دست درازی می کرد
مست ومستانه با بوی عطرو گل
با گل دشت ها آشنایی میکرد
..................
افسوس این لذت خیال ها
سکر تلخ چون تعفن ننگ
لحظه نگذشت که تن او ,
رقص بربادی اش به باد بخشید
.....................
سه درنده ز دور راه رسید
گندگی شهوت ها در تن شان
گرگانی بودند از شهر گناه
بدریدند شرم و حجب وحیا
حمله ی در حریم سبز تنش
عزتش آسان به یغما بردند
مثل حیواناتی گرسنه در کمین
بدنش در آماج دستان شان
بوی عطر تنش با گناه بردند
.....................
ذهنش خالی از زیبایی های صبح
نفرتش از زمین و آسمان
هیچ آفتابی ومهتابی نبود آنجا
تا کنند حفظ عزت دامنش
روشنای آفتاب در نظرش
تاریک شد در عمق یلدا ها
ذهنش در جنگ بود آن لحظه
قلبش سردتر چو یخ بندان ها
................
بعد از روز ها با سکوت تلخ
دوباره برخاست , در خود پیچید
زخم تنش سلاح ظلمت و جهل
آواز از قلب خونیش ترکید
فریاد باطنش فرمانی داد
......................
(( من دیگر آن ضعیفه جنس دوم
بانو شهر دهشت ها نیستم ))
...........
ظلمت ظلم را یکبار , پاره کرد..
ناله شد , آسمان ها را درید
قوتش با زنجیر اسارت ها
آفتاب شد , مهتاب شد , باد گردید
با عطر گل های سحری امید
شبنم تازه صبحگاهان گردید
خودش در اوج شکوه انسانیت
محافظ عزت هزاران گردید
بلور آتشین !
---
آری من ؛
بانو از گل خوشه های
طراوت بهارانم
با برگ های نازک تنم
در هرشاخه ام
گل قشنگ پر رنگ بوی
جنتت را ساخته ام
------------
بیا که دست من
حریر دشت تنهایی هایت است
ترا سرسبز خواهد کرد
این لحظه ها از توست
بها هدیه مهرم به اندازه
بها قهر تو نیست
سردم مساز !
دلم را مشکن !
اگر مرا دوست داری
حریر تنم را
با سنگ ریز مشت و لگد هایت
آزرده نساز
گلرا وقتی نوازش ندهید
پژمرده میگردد
مهریک زن ازجنس نور است
در روشنایش آفتابی میشوی
--------------------
با قهر زن بازی نکن
قهر زن از طغیان آتش فشان ها
سرچشمه میگیرد
وقتی دلش شکست
طغیان بلور آتشینش
دامنه کوه غضبت را سوختانده
تا ذوب ومحو گردی !
فردیانا – ظریفه |
