سری شکست و فقط ما به سنگ خندیدم

 به‌جای فطرت‌جنگی، به جنگ خندیدیم

چه میش‌ها که دریدند برهٔ خود را

عجب که ما به سرشت پلنگ خندیدیم

کسی به چای سیاه مست شد و فحش بداد

 و ما فقط به شراب و به بنگ خندیدیم

کسی به شیشه دلش را شکست و ریخت به‌هم

 و ما دوباره به سختیی سنگ خندیدیم

خمیده قامت صلح از تغافل من و تو

چرا که ما به صدایی تفنگ خندیدیم

گرفته‌ایم مقام شهنشهی فساد

به‌جای نه! به جهالت، قشنگ خندیدیم

هزار دست گریبان خاک‌مان بدرید

به ناتوانیی خود بی‌درنگ خندیدیم

و کس نگفت که انسانیت شعار من است

 سپید و سرخ و سیاه و... به رنگ خندیدیم