نمی توانم به گذشته برگردم

 و از ریشه برونت کنم

 مثل یک درختِ خشکِ زمستانی

 که شاخه های برهنه و بی برگش

 جوگیری برف و توفان است

نمی توانم برگردم

 و ترانه هایم را که برگ برگ ریخته اند

 ازچنگِ دست و دهن باد برون آورم

 یا از جاده ها بروبم

نمی توانم پنهانت کنم

 وقتی در سر خطی همه روزنامه ها

 تصویر منست و نام تو

 به مای گمشده یی می مانیم در دهنِ خبر

 به ترافیکِ ماجرا و تیترِ روز

 به تنِ دو نیمه ی حادثه

 روی تختِ خوابِ بیمارستان

 در بوقِ خطرِ امبولانس ها

کاش می شد

 برگردم سر جای پیش از توام

 پیش فالِ حافظ، تهمینه ی غزل گو

 و رستمی که هرگز بر نمی گشت

 پیش دامنِ دراز جنگلی ام که شهری نشده بود

 و پاهای برهنه ام را می پوشانید

به کودک روستایی می مانم

 با نی لبکی در دست و ترانه ی بر لب

 که در ازدحام ویترین ها ی شهر

 دستش را رها کرده باشی

کاش،

 آبها زود تر از آسیاب بریزد

 زمین ها نرم تر شود

 حادثه ها کهنه تر

 نوارها خاموش

 و من بادامنِ کوتاه عروسکی

 قد بکشم در ازدحامِ ویترین ها

 بی نی لبکی در دست

 بی ترانه ی برلب

از ریشه برونت کنم

 و چشمک بزنم به فراموشی