در سكوت تار هاى لانه اى

 با كبوتر هاى بام خانه اى

 سر گذشتم را نويسم، بيش و كم

 تاب آن دارى؟! بخوان افسانه اى

 خسته ام از خون و فرياد و ز جنگ

 ظلم در دنيا شده جولانه اى

 خسته از اين: دخترك چادر بپوش

 ما همه نا محرم و بيگانه اى

 هيچ كس يادى ز پا هايم نكرد

 يخ زده، در گوشه ى كاشانه اى

 خواب شب هايم دو تا پاپوش بود

برده از من دزد شب ويرانه اى

 خواب هايم را زمن دزديده اند

 سايه ام ، سنگ سار هر ديوانه اى

 در جوانى پيكرم پوشيده به!

عطر من را نشنود بيگانه ى

 از بلند و پستى اندام من

پست و بيخود ميشوى، مستانه اى

 سست ايمانى تو، من بينم

سزا اين چه دين و ملت مردانه اى

 دست كشيدم از خدا، گر اين خداست

 سنگ سارم كن، فگن زولانه اى

 سرخ است لبم به خون خودم در شب زفاف

 اشكى ز توت را بسرايم براى تو

 در زير دست دخترى، ساييده ميشوم

 دیگر هر دو بى اعتنايیم

 به آخر راه

 من سركش تر از هميشه

 و تو

ديشب خواب مرد گانى را ديدى

ما هر دو خسته ايم .

ما را رها كن از آن دومی....