دور اول انتخابات  ریاست جمهوری افغانستان16 حمل دایر گردید. کاخ سفید در واشنگتن حضور میلیون‌ها افغان را در مراکز رای‌گیری پر رنگ توصیف نموده به مردم افغانستان تبریک گفته علاوه نمود: " مشارکت مردم بیانگر مرحله مهم دیگری در افغانستان است که نقش افغان‌ها را در انتقال قدرت از یک رییس جمهوری منتخب به رئیس جمهوری منتخب دیگر نشان می‌دهد، آن‌هم در مرحله حساسی که کشور های خارجی در رأس ایالات متحده امریکایی نیروهای خود را از افغانستان بیرون می‌کشد.

رییس نمایندگی سازمان ملل در کابل گفت: "ما گزارش‌هایی دریافت می‎‌کنیم که بسیاری از مردم افغانستان در سراسر کشور با صف کشیدن در مراکز رأی‌دهی علاقه شان را بخاطر اشتراک در انتخابات ابراز کرده‎اند".
هیات ناظران اتحادیه اروپا نیز، مشارکت رای‌دهندگان، به ویژه زنان را در انتخابات "بیش از انتظار" توصیف کرد.

تییس برمن عضو پارلمان اروپا و رئیس هیات ۱۶ نفری ناظران اروپایی گفت: " برگزاری آرام انتخابات و مشارکت بالاتر از انتظار افغان‌ها در آن، نشان از عزم قاطع و موثر آنها برای انتخاب آزاد رهبر آینده کشورشان می‌باشد ... آنهایی که روز شنبه در افغانستان به پای صندوق ‌های رأی رفتند، در واقع قانون اساسی مردمسالار و قوانین بین‌المللی مندرج در آن را انتخاب کردند ... ما نمی‌دانیم چه کسی انتخابات را برده است اما می‌دانیم که طالبان باخته‌اند".

این انتخابات را برحق می توان یک "انقلاب" نامید. این اولین "انقلاب" صلح آمیز برای تغییر قدرت از یک فرد به فرد دیگر در تاریخ افغانستان بود. اگرچه نتایج نهایی انتخابات تا هنوز معلوم نیست و هزاران شکایت از تخلف ها به آدرس کمیسیون شکایات رسیده است. اما نفس اشتراک بسیار وسیع مردم در انتخابات یک دستآورد بزرگ و نشانه یی از بلند رفتن آگاهی سیاسی مردم برای انتخاب شخص اول مملکت می باشد. من چنین سهمگیری گسترده مردم را یک "انقلاب" صلح آمیز مینامم و دلیل آن اینست که:
پس از سه دهه جنگ و خونریزی زیر نام انقلاب و ویرانی برای تغییر حکومت، مردم ما تصمیم گرفت تا با هوشیاری و درایت به جنگ و خونریزی پاسخ "نه" بگوید و نشان بدهد که اگر چی کوشش شد تا آنها از همه حقوق شهروندی شان در بیش از 35 سال تحت نام ایدئولوژی های کمونیستی و اسلامی محروم شوند. اما آن ها مخالفت شان را با هر نوع ایدئولوژی که بخواهد بر سرنوشت آن ها رقم بزند، با نه گفتن، ابراز نمودند!

تمام نیرو های جنگ طلب که پیش از برگزاری انتخابات مردم را در صورت اشتراک به مرگ تهدید می نمودند و در ضمن وعده داده بودند که جریان آن را مختل می سازند، از نظر معنوی ورشکسته تر شدند. مردم با حضور گسترده یی شان نشان دادند، که جنگ افروز ها خلاف اراده یی ملت قرار دارند و نمی توانند آنچی را که در کشور به گونه یی مثبت آغاز شده است، برگشت پذیر بسازند.

تاریخ کشور ما هیچگاه شاهد چنین یک اراده مصمم مردم خویش نبوده است، که به تغییر باور داشته و خواستند بدیل ها را کمتر مطابق سلیقه و بیشتر به خاطر برنامه ببینند.

ما در مدت کوتاه راه درازی را پیمودیم. دموکراسی جوان افغانستان را مردم حمایت نمودند. آنرا یگانه الترناتیف در برابر تفنگداران و کسانی که در جنگ، قدرت خویش را میدیدند، دانستند.
در این دموکراسی با وجود نبود فرهنگ دموکرات بودن در بین سیاستمداران، مردم کوشیدند به آن ها شانس دهند تا بیآموزند و طرح های شان را در یک رقابت مسالمت آمیز بیآزمایند.
برجسته ترین حادثه در این انتخابات شرکت گسترده زنان بود. بدون زن افغان دموکراسی معنا ندارد. اگرچه اکثریت کاندیدان را مردان تشکیل میدادند و به جز از تیم زلمی رسول در متباقی تیم ها زنان حضور نداشتند. اما با آنهم سرنوشت دو پیشتاز دور اول رقابت ها و سپس مقام ریاست جمهوری در دست زنان کشور است. زن افغان با شجاعت و از خودگذری نشان داد که نه تهدید طالبانی و نه سنت های دیرین گذشته آن ها را از حق شهروندی شان یعنی حق انتخاب کردن و انتخاب شدن باز میدارد.
حضور گسترده زنان در انتخابات دو پیامد روشن داشت:
یکی اینکه زن افغان میخواهد دوشادوش مردان در تغییر و تحول کشور سهیم باشد؛و دیگر هیچ پروسه سیاسی افغانستان بدون مشارکت زنان راه به موفقیت نمی گشاید.
زن افغان به حیث شهروند برابر دست در خیانت و جنایت ندارد. بلکه خودش همیشه قربانی جنایت ها و خیانت ها شده است. پس از دشواری های سه دهه جنگ و ویرانی، آسیب پذیر ترین گروه جامعه یعنی زنان بزرگ ترین قربانی ها را متحمل شده اند. زن افغان به حیث مادر، زن، خواهر و دختر همیشه قربانی های چند لایه داشته است. حالا میخواهد در سمت دهی سکان رهبری جامعه حرف خودش را بزند. و با این انگیزه بود که زنان برای شرکت در انتخابات صف های طولانی ساختند، تا تاثیری بر مسیر انتخابات به جا گذارند.
با وجود حضور گسترده زنان در انتخابات، در سالهای اخیر حکومت کرزی از نقش زنان در رهبری سیاسی جامعه کاسته شده بود. آنچه که در آغاز روند سیاسی بعد از سال 2001 جزء دغدغه یی سیاسیون داخلی و نهاد های جهانی حقوق زن بود، دیگر کمرنگ گردیده است. حتا خاموشانه عقبگرد هایی برای گرفتن تعلق خاطر طالبان در ازای قربانی ساختن نقش و حضور زن در پروسه های اجتماعی و سیاسی صورت میگرفت.

بدین لحاظ فعالان حقوق زنان در آستانه انتخابات تلاش نمودند تا زنان را از حقوق شان و نیز خطری که می تواند در نتیجه عدم حضور فعال آن ها در انتخابات، افغانستان را بعد از خروج عساکر بین المللی در 2014 تهدید نماید، آگاه سازند.

اکنون آزمون دور نخست انتخابات را مردم ما به پشت سر گذاشتند. نتایج انتخابات بعد از دور دوم هرچه باشد، اما مهم اینست که زن افغان پس از این دیگر بر نیرومندی خود در تعیین سرنوشت آینده کشور واقف میگردد و کسی نمی تواند آن را تادیده انگارد.