ایما نیایش

شانه های ما کبود از درد قمچین شما
میکشیم بردوش خود امیال سنگین شما

زنده گی را بهرما زندان ثانی کرده اید
پشت ما خم زیر انبار فرامین شما

اختیار روی و موی ریش ما در نزد تان
جان ما برلب رسید از فرط توهین شما

شادی و شور و لب پرخندهء ما را ربود
صورت اَخمو و پیشانیی پرچین شما

جز خیال قدغن و توبیخ آزادی نبود
در سر پوسیده و دل های چرکین شما

منفعل گردیده ایم از شیوهء رفتار تان
سر به زیر افگنده ایم از نام ننگین شما

داعیان حق و آزادیی ما همدست تان
عقرب و گژدم بزاید مار آستین شما

از سر جبر و جفا و ظلم بی انجام تان
سنگ و چوب شهر ما گردیده بد بین شما

من بسوی مرز و بوم خویش می آیم به سر
در همان روزی که باشد بزم تدفین شما

در مسیر سرخ آزادی به پا ایستاده ایم
تا رهایی از سیه چال قرنطین شما

گور ما گم شد زکوی و برزن و پسکوچه ها
تا نلرزد پایه های سُست آیین شما

کاسهء صبر خدا برلب رسید از دست تان
چی دگر بیرون شود از بین خورجین شما

ایما نيايش