فقیر حمیدی

پیرانه سرم بازهوای تو به سرداد
ازجلوهٔ حسن تو , مرانورِ بصر داد

بویت به مشامم زرهٔ دور , بیامد
درباغ دلم رایحه ازمشک وعطَر داد

درآتش آن مجمر حسن تو بسوزد
این دل که به یادتو مراخو نِ جگرداد

صد بار بیایم به طواف سرکویت
آنجا که مراعشق تو صد شور و شرر داد

شام است و رهٔ روشنی صبح در اِبهام
ایکاش پیامی پس ازین شام , سحر داد

کَی راه فراراست حمیدی ز ره عشق
دی بانگ بگوش آمد و این نکته خبر داد