در دنیای ناشناسی حدس می زنم که خوانندگان کابل ناتهه همانطوریکه به شعر و ادبیات و مسایل اجتماعی، به موسیقی نیز علاقمندند. آنچه در پی می آید محض یک خاطره با کمی مقدمه است و امیدوارم دوستان خواننده این سایت از آن لذت ببرند.

همه می دانیم که موسیقی قدرتی شگفت‌انگیز دارد. موسیقی همراه همیشگی ما در لحظات اندوه، شادی، نوستالژی، دلتنگی، عشق، از دست دادن، جدایی و بسیاری موارد دیگر است. موسیقی زبانی جهانی است که می‌تواند احساسات عمیق را بیدار کند و ما را به دنیای دیگری ببرد. البته وقتی می گوییم زبان جهانی منظور این است که ما با آن "جهان" به نحوی دادوگرفت داشته باشیم. به طور نمونه، برای احساس من همان قدر که موسیقی هند و افغانستان آشنا است موسیقی آپرا و سمفونی ناآشنا است. و این البته برای هر انسان فرق می کند.

 هر ملودی می‌تواند داستانی را روایت کند و ما را به یاد خاطراتی بیندازد که شاید فراموش کرده بودیم. گاه حتی لازم نیست که موسیقی کلام داشته باشد. موسیقی می‌تواند پلی باشد بین فرهنگ‌ها و مردم مختلف، و ما را به هم نزدیک‌تر کند. فراتر از اصول اولیه آواز خواندن درست، موسیقی به یک تجربه عمیقاً شخصی تبدیل می‌شود. آنچه یک نفر "خوب"، "اعلی" یا "متوسط" می‌داند، ممکن است برای دیگری احساس متضاد آن را داشته باشد و این نشان‌دهنده طبیعت ذهنی موسیقی است.

من از کودکی در دنیای موسیقی غرق بوده‌ام و همیشه بخش بزرگی از زندگی من بوده. بارها هنگام گوش دادن به آهنگ‌های مختلف ناخودآگاه گریه کرده‌ام،  لبخند زده ام، و به یاد "عنفوان جوانی چنان که افتد و دانی" افتاده ام. غالبا در هنگام  شنیدن آهنگهای هندی بدون اینکه معنای عمیق و دقیق آنرا دانسته باشم، گریسته ام و گاه به وجد آمده ام.

اما، حدود هشت ماه قبل، وقتی برنامه رقابتی  Indian Idolرا مشاهده می کردم به این اشتراک کننده برخوردم و به اولین اجرای او. بدون اینکه به جزئیات این برنامه یا این اجرا بپردازم، به حکم "مشک آنست که خود ببوید، نه آنکه عطار گوید" شما را اول به شنیدن این آهنگ و تاثیر آن روی داوران دعوت می کنم و بعد چند نکته در مورد این آهنگ و فلم و آهنگساز و خواننده های اصلی آن. این آهنگ ، نمونه‌ای بی‌نظیر این ادعا است که چگونه یک صدا و یک آهنگ می‌تواند با قلب شنونده ارتباط برقرار کند

داوران برنامه به احتمال فراوان برای خوانندگان این سطور به آشنایی بیشتر نیاز ندارند و علاقمندان می توانند در مورد هر کدام آگاهی بیشتر پیدا کنند. در قسمت خودم عرض کنم که از میان داوران سالیان متعدد این برنامه، خانم گوشال برایم بهترین و ورزیده ترین بوده است. اگر احیاناً دوستان هنرمندی این سطور را می خوانند، توصیه خاضعانه بنده این است که به بعضی از آهنگهای او به دقت گوش بدهند تا هم از زوایای پنهان و پیچیده کمپوز لذت ببرند و هم از اصولی خواندن و سریله بودن آواز. برای فقط یک نمونه به نظرم این آهنگ ایشان می تواند شروع کار باشد. خودم را خیلی خوشبخت احساس می کنم که در یک کانسرت خانم شرییا گوشال شرکت کرده ام و او برای من اعجوبه و الگوی زیباخوانی و سریله خوانی است.

 اما این دختر خانم: منوکا پودل  در اصل از نیپال است. وی با وجود اینکه نابینا به دنیا آمده است، عشق به موسیقی مسیر موفقیت او را روشن کرده است و به خاطر استعداد فوق‌العاده و پشتکارش شناخته شده است. او برای اولین بار در برنامه واقعیت تلویزیونی "نیپال آیدل" در سال ۲۰۱۸ به شهرت رسید و حالا برای ادامه درسهای موسیقی در هند زندگی می کند.

آهنگ "او پالنهاره" از فیلم "لگن" توسط آهنگساز مشهور ای.آر. رحمان ساخته شده است. شاید بیش از پانزده سال قبل یک ترجمه در مورد جناب رحمان داشتم که در سایت وزین کابل ناتهه نشر شده بود.  اصل این آهنگ با صدای لطیف و دلنشین لتا منگیشکر و اودیت نارایان اجرا شده است، البته اصل آهنگ با لی کمی سریع اجرا شده و خانم پودل آنرا با اجرای سخت زیبای خود به مراتب آهسته تر خوانده.

"او پالنهاره "یک آهنگ مذهبی و دعاگونه است که با ملودی آرام و عبارات روحانی، احساسات عمیقی را در شنونده بیدار می‌کند. این آهنگ به زیبایی ارتباط انسان با خداوند را به تصویر می‌کشد و از خداوند طلب صبر، قدرت و هدایت می‌کند. شعر این آهنگ توسط جاوید اختر نوشته شده است و با موسیقی بی‌نظیر ای.آر. رحمان، به یک اثر هنری جاودانه تبدیل شده است

تصمیم گرفتم این آهنگ را با شما به اشتراک بگذارم و ترجمه‌ی شعر آن را، تا حدی که برایم مقدور بود، ارائه دهم تا بتوانید از زیبایی و عمق آن لذت ببرید.