فرخنده شعله

درگیر ودار فصل خزان تو مانده ام
چون سیب بین رود روان تومانده ام

من آدم ضعیف وپر ازناتوانی ام
این چند روز را به توان تومانده ام

درباغ یاکه دهکده یانصف این جهان
تنهامنم که سرو جوان تو مانده ام

بسیارخورده سنگ جفای توبرسرم
اما هنوز هم من از آن تو مانده ام

تلخی ودردوبی تویی ومرگ آرزو
این هاکه هیچ درغم جان تومانده ام

ای زندگی!به بخت سیاهم قلم نزن
ای مرگ!کم به نام ونشان تو مانده ام