اقبال رهبر توخی

 
خوشا آنزمانی که کابل زمین
به تاج ِسر ِهرکه بودی نگین

هوایش نفس بخش ِهربرگ وباغ
مه ی ِیاد ِیاران به شب ها چراغ

معطر ز دامان ِ کابل، سحر
بمرغان ِعاشق نگه بال و پَر

زدانش سخنگوی ِبی لب،نگاه
دل ِنرم ودلسوز ِهر اشک وآه

به هرگوشه دل ها چوجام شراب
نه دودی، ولی هر سو بوی کباب

نگه در نگه، چون پُل ِ روی آب
زلبخنده دادی به هریک جواب

ز گرمی عشق و ز گرمی ِمهر
همآغوش شادی زمین وسپهر

زمستان وبرفش نظرگاه ِکشت
بهارش به عالم چو باغ ِ بهشت...

چه بودآن زمان وچه شداین زمان
توگویی که از تن برون گشته جان

نه آن روزگار و نه آن اعتبار
نشسته زنفرت به دلهاغبار

نه آن روزگار و نه آن روشنی
ز دشمن بوَد رنج و آتشزنی

خدایا، سرودی ز هستی بیار
زصلح وصفاعشق ومستی بیار

بلطف خودت کن دیارم قرین
هوای خوشی تازه کن بر زمین

وطن از غم و فتنه آزاد کن
اگرمن نه بودم مرا یادکن!

 اقبال"رهبر ِتوخی"