نصیرمهرین

در باره ی روزگار و سرنوشت غمبار کودکان میهن ما، بارها یادآوری و نوشته شده است. و چرا یادآوری و نوشته نشود. جامعه یی که در آن ستم بر پدر خانواده، زندانی نمودن و اعدام بیداد کرد، زمانه یی که شاهد جنگ و ویرانگری های بوده است با تمام ابعاد انسان آزارانه اش؛ چگونه تأثیر شکنجه آمیز آن عوامل را در کودکان نبیند. این را هم بیفزایم جامعه یی که شاهد تشدید و گسترش جفا ها است و در آن زن نان آور و پرورش دهنده ی کودک را نیزدر حصار خانه زندانی و اسیر می کنند، کودکانش با کدامین لبان پرتبسم بزرگ شوند. تبسم های آمیخته با معصومیت و صمیمیت کودکانه دیریست که با چهره کودکان افغانستان آشنایی ندارند. زیرا بار اندوه ها و رنج ها، پیهم و بدون گسست بر شانه های ملیون ها انسان نشسته است.

بدون فراموشی چند دهه پیش، روزگار حاکمیت نکبتبار و فساد آمیز کرزی، غنی- عبدالله را به یاد بیاوریم. هنگامی که نانی نبود که به کودک بدهند، انفجار وانتحار وحشیانه ی تروریستی هم به بیداد گری ادامه میداد. مکتب و مکتب رفتن با بی امنیتی هایی که تروریست ها ایجاد کرده بودند، محل امن نبودند؛ ده ها هزار خانواده با مراجعه به دوستان وخویشاوندان در کشور های ایران و پاکستان تماس گرفته به عنوان یکی از راه ها آرزومند بودند که کودکان شان در این کشورها بروند. اما شرح سرنوشت غم انگیزی را که در این کشور ها دیده اند، هنوز آنگونه که شایسته است، شناخته نشده است. در ادامه این وضع که آمدن گروه خون آشام و ضد انسانیت به ابعاد غم ها افزود، مصیبت دیگری دامنگیر کودکان شد. از جمله سعی در جهت زنده ماندن کودکان، از طریق عذر وزاری و تحویل کردن آنها به خانواده هایی که راه فرار در پیش گرفته بودند، فزونی یافت. در مقابل گویی که حکومت های جفاکار جمهووری اسلامی پاکستان و جمهوری اسلامی ایران در حوزه مهاجر ستیزی و افغانستانی آزاری به رقابت پرداختند. ماه ها وبه ویژه روز های پسین، این مظالم گسترده تر شده است. و جالب و دل آزار این است که یونیسف (Unicef) ادعا می ورزد که این جداشده گان را به آغوش خانواده های شان باز میگردانیم. "به جایی باز می گردانند" که کودک 12 ساله یی را در لغمان شلاق میزنند و مدرسه سازی- تروریست پروری جای افتخار شده است، ازدواج با کودکان چون صبغه شرعی دارد، پس معترض باید خطر کرگ را در نظر بگیرد. یونیسف به جای آنکه از مظالم در حق کودکان در دوکشور یادشده بگوید و راهکار های انسانی را پیشنهاد کند، همنوایی اخراج مهاجران و از جمله افراد زیر سن ۱۸ را به افغانستان لعاب بشردوستانه میدهد.

کودکان را که آینده سازان می گویند و آینده سازان هم هستند، گروه ستمگر جهالت گستر، با تلقینات جهالت آمیز و پسرونده شست وشوی مغزی میکند. جدی گرفتن مضامین طالبانی و حذف مضامین و موضوعات دیگر از این اقدام خبر میدهد. و این در حالی است که خانواده های تروریست ها و نزدیکان انتحاری های تکه و پارچه شده، اما به امید رفتن به بهشت را با دالر های امریکایی ناز میدهند.
روزگارغمینی آمده است. سرنوشت نسل کنونی و آینده سازان را، افکار و کردار پس مانده و مستبدانه ی طالبان، در مسیر پرمخاطره سمت میدهد. اعتراض براین جهالت گستری وستمگری، تشریک مساعی ضامن پیروزی مردم، آینده کودکان و خنثی کردن نقشه های سیاه طالبان است.
***