من از تبار درختان سبز ایمانم
و از تبار گل و سبزه های باغ بلند
تمام هستی من،
شعر عاشقانه و داغ
و رودهای نگاهم،
پر از تلاوت مهر
من از تبار همان لالهزار سرخ شمال
و از تبار اکاسی و سنجد و ناژو
ببین که شانهی من، آشیانهی عشق است
و دستهای بلندم، نشانهی باور
بهار و مهر و پرستو،
ز قامتم جاری
و نابواژهی نوروز
ورد چشمانم
|