آرش آذیش 

به پرنده ای

از گروه همسفران

جدا شده می ماند

سرگردان و گیج و منگ

با بال هایی بی حال !


تلخی از حلق به منقار

از منقار به چشم هایش می زند

احوال شاعری که ؛

در خرمنی از واژه

خویشتن را

و شعر و زبان را

گم کرده !


آذیش