نصیرمهرین

هنگام گشت و گذار در جاده های شهرها، چشمان انسان با تمام درد انگیزی هایش، مظلوم هایی را می بیند که یک دست ویا دو دست ندارد. کسانی را می بیند که بدون داشتن پای، با نگاه حاکی از نیازمندی در گوشه یی نشسته اند. اندک نیستند کسانی که با پای های مصنوعی راه می روند. بر بنیاد گزارش ها و حکایت هایی که در پیوند با این موضوع دامن میکشند، روستایی را نتوان سراغ داشت که دارنده ی معیوب های ناشی از اسباب و وسایل جنگی نباشند.
و اگر در سطح جهان سخنی از معلولان و زحمی ها گفته شود، در اینجا این گزارش بسنده است که یک ملیارد وسه صد تن در چنین رنجی پب و روز سپری میکنند. چنین رقمی سبب شده است که از سال 1992.ع ملل متحد، سوم دیامبر را روز جهانی لفراد دارای معلولیت بنامد.

آری، جنگی که در چند دهه ی پسین با اهداف مختلف ادامه یافت، آسیب رسانی های انسانی دل آزار و انبوهی را برجای نهاده است. در حالی که مین نهادن ها و بمباردمانهای قوای مهاجم شوروی کودکان و جوانان بیشماری را معیوب نمود، جنگ های تنظیمی- جهادی و راکت پراگننی های کور به تعداد آنها افزود. این آسیب زایی همچنان دامن تا روز گار کنونی دامن کشیده است. آسیب زایی و مصیب آفرینی هایی که در محدوده ی معیبو سازی صد ها هزار انسان پایان نیافته است. در کنار آن، مظاهر این مصیب ها را میتوان در گسترش سریع قبرستان ها دید. از صد ها هزار انسانی که کشته شدند و نان آور خانه بودند بخشی فرزند و همسر داشتند. فقر و محرومیت هایی که از این ناحیه بر زنده گی بازمانده گان آنها سایه افگند، حدیث کمتر شناخته شده و معرفی شده است.

اما در تمام این دوره ها، حکومت ها برای آنانی کم و یا زیاد اندیشیده و زمینه های کمک را مساعد نموده بودند که در راه حفاظت آنها کشته یا معیوب شده و یتیم و بیوه برجای نهاده بودند. در زمان حکومت جمهوری اسلامی حامد کرزی و اشرف غنی- عبدالله، به رغم زحمات و مشکلاتی که خانواده های معلولان، بیوه ها و یتیم ها برای دست یابی به کمک می دیدند و بیداد فساد را می آزمودند، از گاو غدودی به مظلومان میرسید.
اکنون که گروه طالبان با صراحت و وضاحت، پشتیبان بازمانده های انتحاری های تروریست است، از کینه ورزی و دشمنی با آنانی دریغ نمی کند که قربانی انتحاری ها و کشتار های این گروه شده بودند. در ادامه چنین رفتار غیر انسانی به ده ها هزار انسان مستحق دریافت کمک، جواب رد داده و به گسترش زمینه های انسان آزاری و مرگ انبوه در افغانستان کمک میرساند.

گزارشی را که در پایین می خوانیم در رابطه با این موضوع و تصمیم طالبان است. تصمیمی که از کینه ورزی و فرهنگ انسان آزاری- دهشت افگنی تروریستی در چهره ی انتقام از مظلومان حکایت دارد:
«طبق آمار این وزارت(شهدا و معلولین)، در حال حاضر ۱۷۵ هزار معلول، ۳۰۰ هزار یتیم و حدود ۱۰۰ هزار بیوه ثبت هستند. برخی از معلولان به بی‌بی‌سی گفته‌اند که مقامات در ننگرهار به آن‌ها گفته‌اند «چون مربوط به نظام گذشته هستند» دیگر مستحق کمک نیستند.

مقامات وزارت «شهدا و معلولان» طالبان گفته‌اند که بیش از ۶۰۰ هزار نفری که برای دریافت کمک در این وزارت ثبت هستند، حدود ۱۰۰ هزار نفر آنها را کارمندان حکومت پیشین تشکیل می‌دهند.
نهادهای بین‌المللی شمار افراد معلول در افغانستان را یک میلیون و ۸۰۰ هزار نفر می‌خوانند اما کمیسیون پیشین حقوق بشر افغانستان رقم افراد دارای معلولیت در این کشور را ۵ میلیون گزارش کرده بود.»

(بی بی سی فارسی 14فیروری 2024)