میترا وصال

من
‎از انتظاری به بلندای عشق برخاستم
‎در خود رستاخیزی برپا کردم
‎که مپرس !
‎به «من »حکم تبعید دادم
‎تا ابدیت تاریخ ،
‎بخش های ناشگفته ی وجودم را
‎از اسارتگاه نام و ننگ آزاد کردم
‎افکار زنگار گرفته را
‎در باد
‎ رها ،
‎رها ،
‎رها ،
‎کردم
‎قلب یخ زده را
‎به امیدی آمدن تو
‎جان دادم
‎جاده های نا رفته را
‎آئینه ی رفتن ها
‎با تو کردم
‎که من به سپیده بعد از سیاهی
‎ایمان دارم
‎تو فقط باور داشته باش
‎که
‎تو در من ،
از من فراوان تری


‎میترا وصال