|
از چندین دهه به اینسو، ملیون ها افغانستانی، راه فرار از دشواری ها را
درمهاجرت به سوی کشورهای دیگر جسته اند. نبود کار در افغانستان و شنیدن
زمینه های کاریابی در کشورهای عربی و ایران در اوایل دهۀ هفتاد سده بیست،
ده ها هزار به ویژه جوانان را به سوی آن کشورها فرستاد.
صاحب کار، وزیر محمد کارگر معدن را در ترکیه
به قتل ر سانیده و پس از آن آنش زده و در جنگلی زیر خاک کرده است
فراهم شدن امکان دریافت پاسپورت و ویزه مانع رسیدن به هدف را از میان
برمیداشت. اما مهارجان سیاسی اندک بودند. تعداد کمی از فعالان نهاد اسلامی
- مخالفان کودتای سرطان به عنوان مهاجران سیاسی به سوی پاکستان شتافتند.
کودتای ثور و متعاقب آن تهاجم اتحادشورویی از میان رفته، ملیون ها تن را با
روز گار غم آمیز آشنا نمود. شاید پس از ستم گستری امارت عبدالرحمن خان که
چند صد هزارهزاره ی وطن را به مهاجرت نیز وادار نمود، چنین نمونه یی را که
پس از کودتای ثور نشان داد، تاریخ افغانستان ندیده بود. مهاجرت هایی که
پایان نیافت. زیرا عوامل مهاجر ساز و کارکرد آن پیهم تجدید شد. حتا پس از
آوردن حامد کرزی به عنوان رئیس جمهور، این پدیده ی جانکاه از افغانستان دور
نشد.
یکی از واقعیت های این مهاجرت ها این است که مهاجر هر اندازه به اقشار
تهیدست جامعه تعلق دارد، زحمت و رنج و درد بسیاری بر دوش می کشد. ملیون ها
انسانی که در پاکستان و ایران مهاجر شدند، دارنده ی این ویژه گی می باشند.
آنانی که در این دو کشور به نان و توانی رسیدند در مقایسه با ملیون ها فقیر
وغریب، بسیار نیستند.
یکی از مرز های ترکیه*
تبعیض و تشدید مظالم در حق مهاجران در ایران و شنیدن شایعه ی رسیدن به
اروپا از راه ایران، ترکیه، یونان، ده ها هزار خانواده و بیشتر جوانان را
به سوی این خط دیگر کشانید. در نتیجه کار قاچاقبران رونق یافت، تعدادی در
آب ها با کشتی های فرسوده غرق شدند و جان باختند و تعدادی هم در زندان های
ایران، ترکیه و... شکنجه دیدند. قصه هایی که ازرفتار پولیس با این مهاجران
و رنج های آنها در این کشور ها تا رسیدن به اروپا ویا نرسیدن به اروپا و
ناگزیر ماندن در یونان وترکیه شنیده شده است، بسیار دل آزار و تکاندهنده
اند. این دل آزاری زمانی غم گستر و اندوه آمیزتر می شود که مهاجران
افغانستانی، نیرو و نهادی را پشت سر ندارند که از زنده گی آنها سخن بگوید و
از تعداد افتاده در زندانهای ایران، ترکیه و... وسرنوشت غمبار آنها خبر
دهد.
کار شاق، مزد اندک، دیدن تحقیر و توهین، با دلهره به سربردن از ترس پولیس و
بازگشت به افغانستان، بی جایی، بی نانی، بی دوایی و مرگ های غم آمیز همواره
با این مهاجر همراه بوده است.
یکی از نمونه ها روز سیزده هم نوامبر سال جاری، از سرنوشتی انتشار یافت که
وزیر محمد مظلوم کارگر یکی از معادن در ترکیه دیده است. وزیر محمد دارنده ی
همسر وسه کودک طرف خشم صاحب کار قرار گرفته، با شدت تمام لت وکوب شده است.
پس از آن پیکر خونین اش را آتش زده و در جنگلی زیر خاک کرده اند.
جنگلی که وزیر محمد را در آن زیر خاک کرده اند
آگاهی از مظالم بسیاری که در حق مهاجران افغانستانی اعمال شده است، این
تصور و پرسش را ایجاد میکند: آیا وزیرمحمد های بیشمار دیگر در پاکستان،
ایران، ترکیه و یا جای های دیگر، پنهانی وانتشار نیافته، زیرخاک نشده اند.
ستمی که بر مهاجر افغانستانی رفته است وبه ویژه در ماه های پسین ظلمی ژرف
وگسترده یی که حکومت های پاکستان و ایران در حق آنها اعمال میکنند، از همه
نهاد ها، انجمن های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی وشخصیت های دلسوز میخواهد که حد
اقل با توسل به رسانه هایی که ادعای دفاع از حقوق انسانی دارند، موضوع را
در محراق توجه قراربدهند.
***
*منابع عکس ها: عکس نخست و سومی "بی بی سی" 13 نوامبر2023 . عکس دومی Pro
Asyl
|
