کریمه طهوری ویدا

"و هرچه بمیرد، دوستی نمی‌میرد"
به ملاقات دوست می‌رفتم
بروی جاده خاکی میان جنگلِ سبز
هوا، پر از نفس شسته‌ی بهاران بود
تمام تپه‌های سبز
به‌مثل بستر آراسته ز مخمل و اطلس
در آرزوی تن گرم و داغ و سوزان بود
نوازش باران
به برگ گونه‌های من جاری
و آبشارِ صافِ گیسوان ریخته‌ام
به قله‌های تن سرد من
چه رقصان بود
چو من،
سرود ستایش برای باران را
به لب زمزمه می‌کردم
و روی جاده خالی براه می‌رفتم
چه جاده بارانی
چه راه طولانی
که دوست
چشم براه ورود مهمان بود



دهلی‌نو ۶ میزان ۱۳۶۳
"کریمه طهوری ویدا"