رشید بهادری 

برای من و شاید برخی دیگر پرسشی به میان می آید که بیش از هزار و چهارصد سال قبل اگر الفبای زبان پارسی و در گویشی از بومی آن در سرزمینی به نام خراسان بزرگ آن زمان وجود داشته است ؛ پس به گفته ی یک عده مردم چگونه ممکن است بخشی بیابان نشین و قبایلی فاقدِ حتا اندک مدنیت، بر جغرافیایی به نام خراسان بزرگ و یا برخی از کشور های شاخ آفریقا ( مصر، الجزایر، مراکش و … ) به ویژه مصر باستان که در آن زمان از تمدن و پیشرفت چشمگیری نسبت به همه کشور های منطقه و حومه برخوردار بوده است، چگونه می شود زبان عربی با این هم بیشترین واژه ها حتا صرف و نحو و دستور زبان را در خود داشته باشد؟

عده یی بر این باور اند که زبان عربی با پا گرفتن اسلام در آن سرزمین و با گسترشش، متحول شد و چون بر کشور های یاد شده و برخی دیگر تحمیل گردید، هم فرهنگ و هم زبان با عرب شدن شان سریع رشد نمود. هر چند در آغاز ( صدر اسلام ) به جز از تنی چند در شهر مکه و مدینه دیگران همه بی سواد بوده اند و توان خواندن و نوشتن را نداشتند چنانچه پس از تدوین قرآن در زمان عثمان خلیفه ی سوم مسلمانان بخاطر درست خواندن قرآن از سوی عجم برای اولین بار فتحه، کسره، ضمه، مد و تشدید به وسیله ی شخصی به نام ( ابو سعید الفارس ) در پایانی قرن اول هجری به وجود آمد
آن چه تاریخ گواه است زبان عربی مانند زبان های اوستایی، عبری، پهلوی و … در آمیزش با همدیگر گسترش یافته اند.
ناگفته نماند که عرب ها در آغاز زبان خویش را کوفی یاد می کردند ولی بعد ها که وسعت یافت و تکامل نمود آن را عربی نام نهادند.

از آنجاییکه زبان پارسی کهن ( زمان هخامنشی ها ) حروف الفبا به گونه ی امروزی معمول نبوده است آن را نادیده می گیریم ولی اعتبار از زمان اشکانیان که الفبای معمول مرسوم شد و همچنان در زمان ساسانیان بهتر رواج یافت، نه تنها رایج گردید بل سنگ نگاره ها و نوشته هایی به دسترس قرار گرفت و برخی از مردمان همان سرزمین می خواندند و می نوشتند اما ناگفته نماند پس از ظهور اسلام در سرزمین ایران بزرگ آن زمان بنابر علتی عینی هشت حرف عربی ( ث، ح، ص، ض، ط، ظ، ع، و ق ) در بیست و چهار حرف ما دخول پیدا کرد که حالا الفبای ما شمارش به سی و دو رسیده است و انگیزه ی وارد شدن آن ها را می شود چنین وانمود کرد:

- چون عرب ها در پی آن بودند تا تمام سرزمین های اشغالی خویش را از مبنا یعنی فرهنگ و زبان دگرگون نمایند و در بدیل فرهنگ و زبان خویش را جایگزین سازند ؛ در ابتدا از الفبا آغاز کردند. هر چند به همت رهبران دلسوز و نخبه های توانمند برای زبان و فرهنگ مانند یعقوب لیث صفار و … عرب های مهاجم به آرمان شان نایل نشدند ولی افزودگی الفبا در الفبای زبان فارسی به خیر تمام شد. زیرا در هر زبان به هر اندازه ایکه حروف الفبا بیشتر باشد به همان پیمانه امکان وسعت و تکامل در زبان ممکن است.

ادامه دارد.....