اقبال رهبر توخی

مویش چو روح ِشب به رُخ اش سایه می نمود
خالی به زیر ِسایه به رویش فتاده بود

چشمش سیه، چو زنگی ای بدمست وپاگریز
سر را به پشت ِ میله ی مژگان نهاده بود

بنشسته بود و صفحه ی موسیقی می شنید
بربوسه داشت پنجه ی خورشید پای او

تا لب گشود و خواست مرا درحضورخویش
در چشم من شکفت گُل ِلاله جای او

گفتا: بیا، خوش آمده ای، لیک ای فسوس:
فردا سفر به ملک دگر باشدم به پیش !

گفتم: به هرکجا که روی، یار تو خدا !
جای تو در دل و دل ما همرهت همیش !

وانگه که دست خود به کف ِمن نهاده گفت:
با تو وداع و خاطره ها یادگار باد!
لرزیدم و لبم به سراپنجه های او-
ساییده گفتمش که: خزانت بهار باد

***

خورشید مُرد و کاسه ی مهتاب ِزرنگار
از آب تلخ ِدرد و سرشکم لبالب است
تا دیده ام به پنجه ی او حلقه ی طلا
روحم چو دود ِعود پریشان و در تب است .

" رهبرتوخی"
کارته ی ولی ---- کابل