سکینه ادیب

یست وپنج سالم هست؛
ظاهرا هشتاد ساله گی ام را
قدم می زنم؛
فراموشی نواسه دختری
ام شده انگار؛
هر روز بزرگ تر می شود...
ومحکم تردامنم می گیرد،
تا من آهسته تر راه بروم؛
می ترسم روزی فرا برسد
که راه رفتن را بلد نباشم؛
واسم خودم نیز
فراموشم شود...!



ادیب