شکیلا شعله 

با دل پرغصه و‌ بارانی‌ام
باز هراسانم و طوفانی‌ام

خاطره‌ی نسل به خون‌خفته‌ام
سلسله‌ی جور و پریشانی‌ام

گرچه لگدکوب جنون گشته‌ام
چونکه نکردید نگهبانی‌‌ام

گرچه به عهد حجرم برده‌اید
سنگ‌ام و از سنگ نترسانی‌ام

دار بزن دفتر شعر مرا
جار بزن قصه ویرانی‌ام

هیچ‌ ندارم سر تسلیم ـ هیچ
دُخت سرافراز خراسانی‌ام

شعله‌ی این باغچه را کم نگیر
سبز شوم گر تو بسوزانی‌ام

شکیلا شعله