فرخنده شعله 

 به دستم شاخه‌برگ زرد دادی
غذای هرشبم را درد دادی
نمودی خسته وآشفته‌ام تو
برایم هدیه اشک سرد دادی

دراین فصلی که  مارا درد ریزد
چه سوزنده فراوان بَرد ریزد
دریغ ازغنچهء احساس یک زن
که پیش پای یک نامرد ریزد

 هرچه داری بگوبه من سنگم
دایمآ سخت وسرد یکرنگم
تواز آن روزگار خرسندی
من ازین روزگار  دلتنگم